Multi-lingual Stories #2

Adina Socaci

49 min readJun 20, 2024

Read the story in English, French, Spanish, German, Polish.

Dedicated to my adventurous friend.

English

Blackwood Mountain

Adrian had always found peace in the wilderness. The hustle and noise of city life left him drained, and the solitude of nature provided a much-needed respite. Blackwood Mountain, with its dense forests and rugged trails, was his sanctuary. He often sought solace there, away from the demands of his job and the cacophony of urban life.

One crisp autumn morning, Adrian decided to explore a part of Blackwood Mountain he had never ventured into before. There were rumors of an old trail leading deep into the forest, a place untouched by the modern world. The idea of discovering something hidden and forgotten excited him, so he packed his gear and set off early, the fog still clinging to the ground.

The trailhead was barely visible, overgrown with thick underbrush and fallen leaves. As he ventured deeper into the forest, the trees grew taller and more twisted, their branches forming a dense canopy that blocked out the sun. Hours passed as Adrian navigated the rugged path, the forest growing darker and more oppressive with each step. The air was thick with the scent of moss and decay, and the only sounds were the rustle of leaves and the occasional call of a distant bird. Despite his experience, he couldn’t shake the feeling that something was off, a sense of unease that gnawed at the edges of his mind.

As he climbed higher, the trail became more difficult to follow. The trees seemed to close in around him, their gnarled branches reaching out like skeletal fingers. The light grew dimmer, casting long shadows that danced eerily in the periphery of his vision. The forest felt alive, as if it were watching him, waiting for him to make a mistake.

Around midday, Adrian reached a clearing. In the center stood an ancient stone structure, half-buried in the earth and overgrown with vines. It looked like an altar, its surface covered in strange, indecipherable carvings. The sight of it sent a shiver down his spine, but his curiosity compelled him to investigate.

He approached the altar cautiously, running his fingers over the weathered stone. The carvings were unlike anything he had seen before, twisted symbols that seemed to pulse with a dark energy. He felt a strange compulsion to decipher them, as if the symbols were calling to him. Shaking off the feeling, he took a few photographs and continued on his way.

The trail grew steeper and more treacherous as he ascended the mountain. The forest was silent now, the only sound his labored breathing and the crunch of leaves underfoot. As the sun began to set, casting the forest in a deep, crimson glow, Adrian realized he needed to find a place to set up camp for the night.

He found a small, level clearing and pitched his tent, the oppressive silence weighing heavily on him. As darkness fell, he built a small fire, its flickering light casting long shadows that seemed to move and twist of their own accord. He tried to shake off the unease, telling himself it was just his imagination, but the feeling persisted.

That night, Adrian dreamed of the altar. He saw the symbols glowing with an otherworldly light, their twisted shapes shifting and writhing. In the dream, he was standing before the altar, unable to move, as a dark figure emerged from the shadows. The figure was indistinct, a mass of darkness with eyes that burned like coals. It reached out to him, filling him with a sense of dread.

He woke with a start, the remnants of the dream clinging to his mind. The fire had burned low, and the forest was shrouded in darkness. He felt a presence, as if something was watching him from just beyond the light of the fire. Struggling to calm his racing heart, he added more wood to the fire, the flickering flames casting away the shadows.

The next morning, Adrian continued his ascent, determined to reach the summit. The trail was almost nonexistent now, the terrain rugged and unforgiving. As he climbed, the forest grew even darker, the trees twisted into grotesque shapes that seemed to mock him. The sense of unease had become a constant companion, a dark cloud that hung over him.

He reached a narrow ridge that offered a breathtaking view of the valley below. The sight should have been exhilarating, but instead, it filled him with a sense of foreboding. The landscape seemed wrong, the shadows too deep, the colors too muted. He felt as if he were looking at a place that didn’t belong in this world, a place touched by something ancient and malevolent.

As he stood on the ridge, he noticed a cave entrance partially hidden by the underbrush. Intrigued, he approached it, his flashlight cutting through the darkness. The cave was narrow and damp, the air thick with the scent of earth and decay. The walls were covered in the same twisted symbols he had seen on the altar, their presence filling him with a sense of dread.

He ventured deeper into the cave, the symbols growing more elaborate and sinister. The tunnel twisted and turned, leading him further into the mountain. The air grew colder, and he felt a sense of disorientation, as if the cave were warping around him. His flashlight flickered, the beam struggling to pierce the darkness.

At the end of the tunnel, he found a cavern. In the center stood another altar, identical to the one he had seen before. This one was surrounded by stone pillars, each carved with the same twisted symbols. The air was thick with a palpable energy, a sense of something ancient and powerful.

As he approached the altar, the symbols began to glow, their light pulsating in time with his heartbeat. He felt a compulsion to touch them, to understand their meaning. But as his fingers brushed the stone, a wave of darkness washed over him, filling his mind with visions of otherworldly landscapes and monstrous beings.

He stumbled back, his mind reeling from the onslaught. The cavern seemed to close in around him, the shadows growing darker and more oppressive. He could hear faint whispers, unintelligible words that filled him with a sense of dread. The walls seemed to pulse, the symbols writhing as if alive.

In a panic, Adrian fled the cavern, the whispers growing louder and more insistent. He ran through the tunnel, the darkness pressing in on him. His flashlight flickered and died, leaving him in total darkness. He could feel the presence behind him, a malevolent force that seemed to reach out and touch his very soul.

He burst out of the cave and into the daylight, his breath coming in ragged gasps. The forest seemed less oppressive in the light, but the sense of dread lingered. He didn’t stop running until he reached his campsite, his mind racing with what he had seen.

That night, the dreams returned. He saw the dark figure again, its eyes burning into his soul. The whispers were louder, the words still unintelligible but filled with a sense of impending doom. He woke drenched in sweat, the darkness of the forest pressing in around him.

Over the next few days, Adrian struggled to find his way back to the trailhead. The forest seemed to conspire against him, the paths twisting and turning, leading him in circles. The symbols haunted him, appearing in the shadows, in the bark of trees, in the patterns of leaves on the ground.

He began to doubt his own sanity, the line between reality and nightmare blurring. The forest felt alive, a malevolent presence that seemed to watch his every move. He could hear the whispers even in the daylight, a constant reminder of the darkness that lurked just beyond his vision.

When he finally emerged from the forest, he was a changed man. The experience had left him shaken, his mind haunted by the visions and the whispers. He tried to return to his normal life, but the memories of Blackwood Mountain clung to him, a dark shadow that refused to be shaken.

Adrian stopped hiking, unable to face the wilderness that had once brought him so much peace. He withdrew from his friends and family, his mind consumed by the darkness he had encountered. The symbols and the whispers followed him, a constant reminder of the malevolent force that lurked in the heart of Blackwood Mountain.

He became obsessed with understanding what he had seen, delving into ancient texts and obscure legends. The more he learned, the deeper his fear grew. He realized that the darkness he had encountered was beyond human comprehension, an ancient force that existed outside the bounds of reality.

The experience left Adrian a broken man, haunted by the shadows of Blackwood Mountain. He could never escape the feeling of being watched, the whispers that echoed in his mind. The darkness had touched him, leaving an indelible mark on his soul. And in the quiet moments, when the world was still, he could feel its presence, lurking just beyond the edge of his consciousness, waiting for the moment when it would draw him back into its depths.

Adrian’s life after Blackwood Mountain was a shadow of its former self. He found himself plagued by recurring nightmares, the dark figure from the cave a constant presence in his dreams. Each night, he would relive the horror, standing before the glowing altar as the symbols twisted and writhed, the figure emerging from the darkness to consume him.

The visions began to bleed into his waking life. He would catch glimpses of the twisted symbols in the corners of his eyes, etched into the walls of his apartment or appearing in the patterns of the carpet. The whispers, once faint and distant, grew louder and more persistent, filling his mind with a constant, maddening drone.

Adrian’s friends and family grew concerned, but he pushed them away, unable to explain the horrors he was experiencing. He became a recluse, spending his days locked in his apartment, poring over ancient texts and obscure tomes in a desperate attempt to understand what he had encountered. He uncovered references to ancient, malevolent deities and dark rituals, but nothing that could explain the full extent of his experiences.

As the weeks turned into months, Adrian’s condition deteriorated. He barely ate, his once-strong frame wasting away. His eyes grew hollow and haunted, dark circles forming beneath them. He stopped sleeping, afraid of the nightmares that awaited him. The line between reality and hallucination blurred, the dark figure from his dreams appearing more frequently in his waking hours.

One evening, as the sun set and the shadows lengthened, Adrian sat at his desk, surrounded by stacks of books and papers. He had become obsessed with the symbols, convinced that they held the key to understanding his torment. He traced them over and over, his fingers shaking as he sketched their twisted shapes onto the pages of his notebook.

As he worked, he felt a presence in the room. The air grew cold, and the shadows seemed to deepen, coalescing into a dark mass in the corner. He turned to face it, his heart pounding in his chest. The figure from his dreams stood before him, its eyes burning with an unnatural light.

Adrian tried to scream, but no sound escaped his lips. The figure moved closer, its form shifting and writhing like a mass of living shadows. It reached out a hand, and Adrian felt a cold, suffocating darkness envelop him. His vision blurred, and he collapsed to the floor, the world spinning around him.

When he awoke, he found himself in the forest once more. The trees loomed above him, their twisted branches forming a dense canopy that blocked out the light. The air was thick with the scent of moss and decay, and the ground beneath him was cold and damp.

He stumbled to his feet, his mind reeling. The forest was silent, the oppressive darkness pressing in on him from all sides. He felt a sense of déjà vu, as if he had been here before. The symbols from the altar flashed in his mind, their twisted shapes burned into his memory.

Adrian realized with a growing sense of horror that he was back on Blackwood Mountain. The path before him was faint and overgrown, but he recognized it from his earlier hike. He had no choice but to follow it, his mind filled with a sense of impending doom.

As he walked, the forest grew darker and more oppressive. The trees seemed to close in around him, their branches reaching out like skeletal fingers. The air grew colder, and he could hear the faint whisper of leaves rustling in the wind.

The path led him to the clearing where he had first seen the altar. The ancient stone structure stood before him, half-buried in the earth and overgrown with vines. The symbols carved into its surface seemed to pulse with a dark energy, filling him with a sense of dread.

He approached the altar, his heart pounding in his chest. The symbols glowed with an otherworldly light, their twisted shapes shifting and writhing. He felt a compulsion to touch them, to understand their meaning. But as his fingers brushed the stone, a wave of darkness washed over him, filling his mind with visions of otherworldly landscapes and monstrous beings.

He stumbled back, his mind reeling from the onslaught. The shadows around him seemed to close in, the oppressive darkness growing deeper. He could hear faint whispers, unintelligible words that filled him with a sense of dread. The walls seemed to pulse, the symbols writhing as if alive.

In a panic, Adrian fled the clearing, the whispers growing louder and more insistent. He ran through the forest, the darkness pressing in on him. His flashlight flickered and died, leaving him in total darkness. He could feel the presence behind him, a malevolent force that seemed to reach out and touch his very soul.

He burst out of the forest and into the daylight, his breath coming in ragged gasps. The landscape seemed less oppressive in the light, but the sense of dread lingered. He didn’t stop running until he reached a small village at the base of the mountain.

The villagers stared at him, their eyes wide with shock and fear. Adrian’s appearance was disheveled, his clothes torn and dirty, his eyes wild with terror. He tried to explain what had happened, but the words wouldn’t come. The experience had left him shaken, his mind a tangled mess of fear and confusion.

In the weeks that followed, Adrian struggled to come to terms with what he had experienced. The symbols and the whispers haunted him, a constant reminder of the malevolent force that lurked in the heart of Blackwood Mountain. He withdrew from the world, unable to face the memories of that night.

French

La Montagne Noire

Adrian avait toujours trouvé la paix dans la nature sauvage. Le tumulte et le bruit de la vie urbaine le laissaient épuisé, et la solitude de la nature offrait un répit bien nécessaire. La Montagne Noire, avec ses forêts denses et ses sentiers accidentés, était son sanctuaire. Il y cherchait souvent refuge, loin des exigences de son travail et du vacarme de la ville.

Un matin d’automne frais, Adrian décida d’explorer une partie de la Montagne Noire où il n’avait jamais mis les pieds auparavant. On parlait d’un vieux sentier qui pénétrait profondément dans la forêt, un endroit épargné par le monde moderne. L’idée de découvrir quelque chose de caché et d’oublié l’excitait, alors il prépara son équipement et partit tôt, la brume s’accrochant encore au sol.

Le début du sentier était à peine visible, envahi par les broussailles épaisses et les feuilles mortes. Alors qu’il s’enfonçait plus profondément dans la forêt, les arbres devenaient plus hauts et plus tordus, leurs branches formant un épais auvent qui bloquait le soleil. Les heures passèrent alors qu’Adrian naviguait sur le sentier accidenté, la forêt devenant de plus en plus sombre et oppressante à chaque pas. L’air était imprégné de l’odeur de la mousse et de la décomposition, et les seuls sons étaient le bruissement des feuilles et le cri occasionnel d’un oiseau lointain. Malgré son expérience, il ne pouvait se débarrasser du sentiment que quelque chose n’allait pas, une sensation de malaise qui rongeait les bords de son esprit.

Alors qu’il grimpait plus haut, le sentier devenait plus difficile à suivre. Les arbres semblaient se refermer autour de lui, leurs branches noueuses tendant des doigts squelettiques. La lumière diminuait, projetant de longues ombres qui dansaient de manière inquiétante dans sa vision périphérique. La forêt semblait vivante, comme si elle l’observait, attendant qu’il fasse une erreur.

Vers midi, Adrian atteignit une clairière. Au centre se dressait une ancienne structure en pierre, à moitié enterrée dans le sol et envahie par les vignes. Cela ressemblait à un autel, sa surface couverte de gravures étranges et indéchiffrables. La vue lui envoya un frisson dans le dos, mais sa curiosité l’incita à enquêter.

Il s’approcha de l’autel avec précaution, passant ses doigts sur la pierre altérée. Les gravures étaient différentes de tout ce qu’il avait vu auparavant, des symboles tordus qui semblaient pulser d’une énergie sombre. Il ressentait une étrange compulsion à les déchiffrer, comme si les symboles l’appelaient. Chassant ce sentiment, il prit quelques photos et continua son chemin.

Le sentier devenait plus raide et plus dangereux alors qu’il montait la montagne. La forêt était désormais silencieuse, le seul son étant sa respiration laborieuse et le craquement des feuilles sous ses pieds. Alors que le soleil commençait à se coucher, baignant la forêt d’une lueur cramoisie profonde, Adrian réalisa qu’il devait trouver un endroit pour installer son camp pour la nuit.

Il trouva une petite clairière et monta sa tente, le silence oppressant pesant lourdement sur lui. La nuit tombée, il fit un petit feu, sa lumière vacillante projetant de longues ombres qui semblaient bouger et se tordre d’elles-mêmes. Il tenta de chasser son malaise, se disant que ce n’était que son imagination, mais la sensation persistait.

Cette nuit-là, Adrian rêva de l’autel. Il voyait les symboles briller d’une lumière surnaturelle, leurs formes tordues changeant et se tortillant. Dans le rêve, il se tenait devant l’autel, incapable de bouger, tandis qu’une figure sombre émergeait des ombres. La figure était indistincte, une masse de ténèbres avec des yeux qui brûlaient comme des braises. Elle tendit la main vers lui, l’emplissant d’un sentiment de terreur.

Il se réveilla en sursaut, les restes du rêve s’accrochant à son esprit. Le feu avait faibli, et la forêt était plongée dans l’obscurité. Il sentait une présence, comme si quelque chose l’observait juste au-delà de la lumière du feu. Luttant pour calmer son cœur battant, il ajouta du bois au feu, les flammes vacillantes chassant les ombres.

Le lendemain matin, Adrian poursuivit son ascension, déterminé à atteindre le sommet. Le sentier était maintenant presque inexistant, le terrain accidenté et impitoyable. Alors qu’il montait, la forêt devenait encore plus sombre, les arbres se tordant en formes grotesques qui semblaient se moquer de lui. Le sentiment de malaise était devenu un compagnon constant, un nuage sombre qui planait au-dessus de lui.

Il atteignit une crête étroite qui offrait une vue imprenable sur la vallée en contrebas. Le spectacle aurait dû être exaltant, mais au lieu de cela, il l’emplissait d’un sentiment de mauvais augure. Le paysage semblait faux, les ombres trop profondes, les couleurs trop ternes. Il avait l’impression de regarder un endroit qui n’appartenait pas à ce monde, un endroit touché par quelque chose d’ancien et de malveillant.

Alors qu’il se tenait sur la crête, il remarqua l’entrée d’une grotte partiellement cachée par les broussailles. Intrigué, il s’en approcha, sa lampe de poche perçant l’obscurité. La grotte était étroite et humide, l’air épais de l’odeur de la terre et de la décomposition. Les murs étaient couverts des mêmes symboles tordus qu’il avait vus sur l’autel, leur présence l’emplissant d’un sentiment de terreur.

Il s’aventura plus profondément dans la grotte, les symboles devenant de plus en plus élaborés et sinistres. Le tunnel se tordait et tournait, le menant plus loin dans la montagne. L’air devenait plus froid, et il ressentait un sentiment de désorientation, comme si la grotte se déformait autour de lui. Sa lampe de poche vacillait, le faisceau peinant à percer l’obscurité.

Au bout du tunnel, il trouva une caverne. Au centre se dressait un autre autel, identique à celui qu’il avait vu auparavant. Celui-ci était entouré de piliers de pierre, chacun gravé des mêmes symboles tordus. L’air était épais d’une énergie palpable, un sentiment de quelque chose d’ancien et de puissant.

Alors qu’il s’approchait de l’autel, les symboles commencèrent à briller, leur lumière pulsant en rythme avec son cœur. Il ressentait une compulsion à les toucher, à comprendre leur signification. Mais lorsque ses doigts effleurèrent la pierre, une vague de ténèbres déferla sur lui, remplissant son esprit de visions de paysages d’un autre monde et d’êtres monstrueux.

Il recula en titubant, son esprit vacillant sous l’assaut. La caverne semblait se refermer autour de lui, les ombres devenant de plus en plus sombres et oppressantes. Il pouvait entendre de faibles murmures, des mots incompréhensibles qui l’emplissaient d’un sentiment de terreur. Les murs semblaient pulser, les symboles se tordant comme s’ils étaient vivants.

Pris de panique, Adrian s’enfuit de la caverne, les murmures devenant de plus en plus forts et insistants. Il courut à travers le tunnel, les ténèbres l’entourant. Sa lampe de poche vacilla et s’éteignit, le laissant dans l’obscurité totale. Il pouvait sentir la présence derrière lui, une force malveillante qui semblait atteindre son âme.

Il surgit hors de la grotte et dans la lumière du jour, sa respiration haletante. La forêt semblait moins oppressante à la lumière, mais le sentiment de terreur persistait. Il ne cessa de courir que lorsqu’il atteignit son campement, son esprit tourbillonnant avec ce qu’il avait vu.

Cette nuit-là, les rêves revinrent. Il voyait à nouveau la figure sombre, ses yeux brûlant dans son âme. Les murmures étaient plus forts, les mots toujours incompréhensibles mais remplis d’un sentiment de destin imminent. Il se réveilla trempé de sueur, les ténèbres de la forêt l’entourant.

Au cours des jours suivants, Adrian lutta pour retrouver le chemin du départ. La forêt semblait conspirer contre lui, les sentiers se tordant et tournant, le menant en cercle. Les symboles le hantaient, apparaissant dans les ombres, dans l’écorce des arbres, dans les motifs des feuilles sur le sol.

Il commença à douter de sa propre santé mentale, la frontière entre la réalité et le cauchemar s’estompant. La forêt semblait vivante, une présence malveillante qui semblait observer chacun de ses mouvements. Il pouvait entendre les murmures même en plein

jour, un rappel constant de l’obscurité qui rôdait juste au-delà de sa vision.

Quand il émergea enfin de la forêt, il était un homme changé. L’expérience l’avait laissé ébranlé, son esprit hanté par les visions et les murmures. Il essaya de reprendre sa vie normale, mais les souvenirs de la Montagne Noire s’accrochaient à lui, une ombre sombre qui refusait de disparaître.

Adrian cessa de faire de la randonnée, incapable de faire face à la nature sauvage qui lui avait autrefois apporté tant de paix. Il se retira de ses amis et de sa famille, son esprit consumé par l’obscurité qu’il avait rencontrée. Les symboles et les murmures le suivaient, un rappel constant de la force malveillante qui rôdait au cœur de la Montagne Noire.

Il devint obsédé par la compréhension de ce qu’il avait vu, se plongeant dans des textes anciens et des légendes obscures. Plus il apprenait, plus sa peur grandissait. Il réalisait que l’obscurité qu’il avait rencontrée dépassait la compréhension humaine, une force ancienne qui existait en dehors des limites de la réalité.

L’expérience laissa Adrian un homme brisé, hanté par les ombres de la Montagne Noire. Il ne pouvait jamais échapper au sentiment d’être observé, aux murmures qui résonnaient dans son esprit. Les ténèbres l’avaient touché, laissant une marque indélébile sur son âme. Et dans les moments de silence, quand le monde était immobile, il pouvait sentir sa présence, rôdant juste au-delà du bord de sa conscience, attendant le moment où elle le ramènerait dans ses profondeurs.

La vie d’Adrian après la Montagne Noire était une ombre de ce qu’elle avait été. Il se trouvait tourmenté par des cauchemars récurrents, la figure sombre de la grotte une présence constante dans ses rêves. Chaque nuit, il revivait l’horreur, se tenant devant l’autel lumineux alors que les symboles se tordaient et se tortillaient, la figure émergeant des ténèbres pour le consumer.

Les visions commencèrent à se fondre dans sa vie éveillée. Il voyait des aperçus des symboles tordus dans les coins de ses yeux, gravés dans les murs de son appartement ou apparaissant dans les motifs de la moquette. Les murmures, autrefois faibles et lointains, devenaient plus forts et plus persistants, remplissant son esprit d’un bourdonnement constant et obsédant.

Les amis et la famille d’Adrian s’inquiétaient de plus en plus, mais il les repoussait, incapable d’expliquer les horreurs qu’il vivait. Il devint un reclus, passant ses journées enfermé dans son appartement, se plongeant dans des textes anciens et des ouvrages obscurs dans une tentative désespérée de comprendre ce qu’il avait rencontré. Il découvrit des références à des divinités anciennes et malveillantes et à des rituels sombres, mais rien ne pouvait expliquer l’ampleur de ses expériences.

Au fil des semaines, l’état d’Adrian se détériorait. Il mangeait à peine, son corps autrefois robuste s’affaiblissant. Ses yeux devinrent creux et hantés, des cernes sombres se formant sous eux. Il cessa de dormir, effrayé par les cauchemars qui l’attendaient. La frontière entre la réalité et l’hallucination s’estompait, la figure sombre de ses rêves apparaissant de plus en plus souvent pendant ses heures éveillées.

Un soir, alors que le soleil se couchait et que les ombres s’allongeaient, Adrian était assis à son bureau, entouré de piles de livres et de papiers. Il était devenu obsédé par les symboles, convaincu qu’ils détenaient la clé pour comprendre son tourment. Il les traçait encore et encore, ses doigts tremblants alors qu’il dessinait leurs formes tordues sur les pages de son carnet.

Alors qu’il travaillait, il sentit une présence dans la pièce. L’air devint froid, et les ombres semblaient s’épaissir, se transformant en une masse sombre dans le coin. Il se retourna pour faire face à cette présence, son cœur battant à tout rompre. La figure de ses rêves se tenait devant lui, ses yeux brûlant d’une lumière surnaturelle.

Adrian essaya de crier, mais aucun son ne sortit de sa bouche. La figure s’approcha, sa forme se tordant et se tortillant comme une masse d’ombres vivantes. Elle tendit la main, et Adrian ressentit une obscurité froide et suffocante l’envelopper. Sa vision se brouilla, et il s’effondra sur le sol, le monde tournoyant autour de lui.

Lorsqu’il se réveilla, il se retrouva de nouveau dans la forêt. Les arbres se dressaient au-dessus de lui, leurs branches tordues formant un épais auvent qui bloquait la lumière. L’air était épais de l’odeur de la mousse et de la décomposition, et le sol sous lui était froid et humide.

Il se redressa, son esprit vacillant. La forêt était silencieuse, l’obscurité oppressante l’entourant de tous côtés. Il ressentait un sentiment de déjà-vu, comme s’il avait déjà été ici. Les symboles de l’autel flashaient dans son esprit, leurs formes tordues gravées dans sa mémoire.

Adrian réalisa avec un sentiment croissant de terreur qu’il était de retour sur la Montagne Noire. Le sentier devant lui était faible et envahi par les broussailles, mais il le reconnaissait de son excursion précédente. Il n’avait pas d’autre choix que de le suivre, son esprit rempli d’un sentiment de destin imminent.

Alors qu’il marchait, la forêt devenait de plus en plus sombre et oppressante. Les arbres semblaient se refermer autour de lui, leurs branches tendant des doigts squelettiques. L’air devenait plus froid, et il pouvait entendre le faible bruissement des feuilles dans le vent.

Le sentier le conduisit à la clairière où il avait vu l’autel pour la première fois. L’ancienne structure en pierre se dressait devant lui, à moitié enterrée dans le sol et envahie par les vignes. Les symboles gravés sur sa surface semblaient pulser d’une énergie sombre, l’emplissant d’un sentiment de terreur.

Il s’approcha de l’autel, son cœur battant à tout rompre. Les symboles brillaient d’une lumière surnaturelle, leurs formes tordues changeant et se tortillant. Il ressentait une compulsion à les toucher, à comprendre leur signification. Mais lorsque ses doigts effleurèrent la pierre, une vague de ténèbres déferla sur lui, remplissant son esprit de visions de paysages d’un autre monde et d’êtres monstrueux.

Il recula en titubant, son esprit vacillant sous l’assaut. Les ombres autour de lui semblaient se refermer, l’obscurité oppressante devenant de plus en plus profonde. Il pouvait entendre de faibles murmures, des mots incompréhensibles qui l’emplissaient d’un sentiment de terreur. Les murs semblaient pulser, les symboles se tordant comme s’ils étaient vivants.

Pris de panique, Adrian s’enfuit de la clairière, les murmures devenant de plus en plus forts et insistants. Il courut à travers la forêt, les ténèbres l’entourant. Sa lampe de poche vacilla et s’éteignit, le laissant dans l’obscurité totale. Il pouvait sentir la présence derrière lui, une force malveillante qui semblait atteindre son âme.

Il surgit hors de la forêt et dans la lumière du jour, sa respiration haletante. Le paysage semblait moins oppressant à la lumière, mais le sentiment de terreur persistait. Il ne cessa de courir que lorsqu’il atteignit un petit village au pied de la montagne.

Les villageois le regardaient, leurs yeux écarquillés de choc et de peur. Adrian avait l’air débraillé, ses vêtements déchirés et sales, ses yeux sauvages de terreur. Il essaya d’expliquer ce qui s’était passé, mais les mots ne venaient pas. L’expérience l’avait laissé ébranlé, son esprit un fouillis de peur et de confusion.

Au cours des semaines suivantes, Adrian lutta pour accepter ce qu’il avait vécu. Les symboles et les murmures le hantaient, un rappel constant de la force malveillante qui rôdait au cœur de la Montagne Noire. Il se retira du monde, incapable de faire face aux souvenirs de cette nuit-là.

Spanish

La Montaña Negra

Adrian siempre había encontrado paz en la naturaleza salvaje. El bullicio y el ruido de la vida urbana lo dejaban exhausto, y la soledad de la naturaleza ofrecía un respiro muy necesario. La Montaña Negra, con sus densos bosques y senderos accidentados, era su santuario. A menudo buscaba refugio allí, lejos de las exigencias de su trabajo y del ruido de la ciudad.

Una fresca mañana de otoño, Adrian decidió explorar una parte de la Montaña Negra a la que nunca había ido antes. Se hablaba de un viejo sendero que se adentraba profundamente en el bosque, un lugar intacto por el mundo moderno. La idea de descubrir algo escondido y olvidado lo emocionaba, así que preparó su equipo y partió temprano, con la niebla aún pegada al suelo.

El comienzo del sendero era apenas visible, cubierto por espesas malezas y hojas caídas. A medida que se adentraba más en el bosque, los árboles se volvían más altos y torcidos, sus ramas formando un denso dosel que bloqueaba el sol. Pasaron las horas mientras Adrian navegaba por el accidentado sendero, el bosque se volvía cada vez más oscuro y opresivo con cada paso. El aire estaba impregnado del olor a musgo y descomposición, y los únicos sonidos eran el crujido de las hojas y el ocasional llamado de un pájaro lejano. A pesar de su experiencia, no podía deshacerse de la sensación de que algo andaba mal, una sensación de inquietud que roía los bordes de su mente.

A medida que subía más alto, el sendero se volvía más difícil de seguir. Los árboles parecían cerrarse a su alrededor, sus ramas nudosas extendiéndose como dedos esqueléticos. La luz se desvanecía, proyectando largas sombras que bailaban de manera inquietante en su visión periférica. El bosque parecía vivo, como si lo estuviera observando, esperando a que cometiera un error.

Hacia el mediodía, Adrian llegó a un claro. En el centro se erguía una antigua estructura de piedra, medio enterrada en la tierra y cubierta de enredaderas. Parecía un altar, su superficie cubierta de extrañas inscripciones indescifrables. La vista le dio un escalofrío en la espalda, pero su curiosidad lo impulsó a investigar.

Se acercó al altar con cautela, pasando los dedos sobre la piedra desgastada. Las inscripciones eran diferentes a cualquier cosa que hubiera visto antes, símbolos retorcidos que parecían latir con una energía oscura. Sentía una extraña compulsión por descifrarlos, como si los símbolos lo llamaran. Sacudiéndose esa sensación, tomó algunas fotos y continuó su camino.

El sendero se volvía más empinado y peligroso a medida que ascendía la montaña. El bosque ahora estaba en silencio, el único sonido era su respiración laboriosa y el crujido de las hojas bajo sus pies. Cuando el sol comenzó a ponerse, bañando el bosque con un profundo resplandor carmesí, Adrian se dio cuenta de que necesitaba encontrar un lugar para montar su campamento para la noche.

Encontró un pequeño claro y levantó su tienda, el silencio opresivo pesando sobre él. Al caer la noche, encendió un pequeño fuego, su luz parpadeante proyectando largas sombras que parecían moverse y retorcerse por sí mismas. Intentó deshacerse de su inquietud, diciéndose que solo era su imaginación, pero la sensación persistía.

Esa noche, Adrian soñó con el altar. Vio los símbolos brillando con una luz sobrenatural, sus formas retorcidas cambiando y contorsionándose. En el sueño, estaba de pie ante el altar, incapaz de moverse, mientras una figura oscura emergía de las sombras. La figura era indistinta, una masa de oscuridad con ojos que ardían como brasas. Se extendió hacia él, llenándolo de una sensación de terror.

Se despertó sobresaltado, los restos del sueño aferrándose a su mente. El fuego se había consumido, y el bosque estaba envuelto en la oscuridad. Sentía una presencia, como si algo lo estuviera observando justo más allá de la luz del fuego. Luchando por calmar su corazón acelerado, agregó más leña al fuego, las llamas parpadeantes ahuyentando las sombras.

A la mañana siguiente, Adrian continuó su ascenso, decidido a alcanzar la cima. El sendero ahora era casi inexistente, el terreno accidentado y despiadado. A medida que subía, el bosque se volvía aún más oscuro, los árboles retorciéndose en formas grotescas que parecían burlarse de él. La sensación de inquietud se había convertido en un compañero constante, una nube oscura que pendía sobre él.

Alcanzó una estrecha cresta que ofrecía una vista impresionante del valle abajo. La vista debería haber sido estimulante, pero en cambio, lo llenó de un sentimiento de presagio. El paisaje parecía incorrecto, las sombras demasiado profundas, los colores demasiado apagados. Sentía que estaba mirando un lugar que no pertenecía a este mundo, un lugar tocado por algo antiguo y malévolo.

Mientras estaba de pie en la cresta, notó una entrada de cueva parcialmente oculta por la maleza. Intrigado, se acercó, su linterna cortando la oscuridad. La cueva era estrecha y húmeda, el aire espeso con el olor a tierra y descomposición. Las paredes estaban cubiertas con los mismos símbolos retorcidos que había visto en el altar, su presencia llenándolo de un sentimiento de terror.

Se aventuró más profundamente en la cueva, los símbolos volviéndose más elaborados y siniestros. El túnel se torcía y giraba, llevándolo más adentro de la montaña. El aire se volvía más frío, y sentía una sensación de desorientación, como si la cueva se deformara a su alrededor. Su linterna parpadeaba, el haz luchando por penetrar la oscuridad.

Al final del túnel, encontró una caverna. En el centro se erguía otro altar, idéntico al que había visto antes. Este estaba rodeado de pilares de piedra, cada uno tallado con los mismos símbolos retorcidos. El aire estaba cargado de una energía palpable, una sensación de algo antiguo y poderoso.

Cuando se acercó al altar, los símbolos comenzaron a brillar, su luz pulsando al ritmo de su corazón. Sentía una compulsión por tocarlos, por comprender su significado. Pero cuando sus dedos rozaron la piedra, una ola de oscuridad lo envolvió, llenando su mente de visiones de paisajes de otro mundo y seres monstruosos.

Retrocedió tambaleándose, su mente tambaleándose por el asalto. La caverna parecía cerrarse a su alrededor, las sombras volviéndose más oscuras y opresivas. Podía escuchar débiles susurros, palabras incomprensibles que lo llenaban de una sensación de terror. Las paredes parecían latir, los símbolos retorciéndose como si estuvieran vivos.

Preso del pánico, Adrian huyó de la caverna, los susurros volviéndose más fuertes e insistentes. Corrió por el túnel, la oscuridad presionándolo. Su linterna parpadeó y se apagó, dejándolo en la oscuridad total. Podía sentir la presencia detrás de él, una fuerza malévola que parecía alcanzar su alma.

Emergió de la cueva y a la luz del día, su respiración entrecortada. El bosque parecía menos opresivo a la luz, pero la sensación de terror persistía. No dejó de correr hasta que llegó a su campamento, su mente agitada por lo que había visto.

Esa noche, los sueños regresaron. Vio de nuevo la figura oscura, sus ojos ardiendo en su alma. Los susurros eran más fuertes, las palabras todavía incomprensibles pero llenas de una sensación de fatalidad inminente. Se despertó empapado en sudor, las sombras del bosque presionándolo.

En los días siguientes, Adrian luchó por encontrar el camino de regreso al punto de partida. El bosque parecía conspirar contra él, los senderos torciéndose y girando, llevándolo en círculos. Los símbolos lo atormentaban, apareciendo en las sombras, en la corteza de los árboles, en los patrones de las hojas en el suelo.

Comenzó a dudar de su propia cordura, la línea entre la realidad y la pesadilla difuminándose. El bosque parecía vivo, una presencia malévola que parecía observar cada uno de sus movimientos. Podía escuchar los susurros incluso a la luz del día, un recordatorio constante de la oscuridad que acechaba justo más allá de su visión.

Cuando finalmente emergió del bosque, era un hombre cambiado. La experiencia lo había dejado conmocionado, su mente atormentada por las visiones y los susurros. Intentó volver a su vida normal, pero los recuerdos de la Montaña Negra se aferraban a él, una sombra oscura que se negaba a desaparecer.

Adrian dejó de hacer senderismo, incapaz de enfrentar la naturaleza que una vez le había traído tanta paz. Se alejó de sus amigos y familiares, su mente consumida por la oscuridad que había encontrado. Los símbolos y los susurros lo seguían, un

recordatorio constante de la fuerza malévola que acechaba en el corazón de la Montaña Negra.

Se obsesionó con entender lo que había visto, sumergiéndose en textos antiguos y leyendas oscuras. Cuanto más aprendía, más crecía su miedo. Se dio cuenta de que la oscuridad que había encontrado estaba más allá de la comprensión humana, una fuerza antigua que existía fuera de los límites de la realidad.

La experiencia dejó a Adrian como un hombre roto, atormentado por las sombras de la Montaña Negra. Nunca podría escapar de la sensación de ser observado, de los susurros que resonaban en su mente. La oscuridad lo había tocado, dejando una marca indeleble en su alma. Y en los momentos de silencio, cuando el mundo estaba quieto, podía sentir su presencia, acechando justo más allá del borde de su conciencia, esperando el momento en que lo arrastraría de vuelta a sus profundidades.

La vida de Adrian después de la Montaña Negra era una sombra de lo que había sido. Se encontraba plagado de pesadillas recurrentes, la figura oscura de la cueva una presencia constante en sus sueños. Cada noche, revivía el horror, de pie ante el altar resplandeciente mientras los símbolos se retorcían y contorsionaban, la figura emergiendo de las sombras para consumirlo.

Las visiones comenzaron a fundirse con su vida despierta. Veía destellos de los símbolos retorcidos en las esquinas de sus ojos, grabados en las paredes de su apartamento o apareciendo en los patrones de la alfombra. Los susurros, una vez débiles y distantes, se volvían más fuertes y persistentes, llenando su mente con un zumbido constante y enloquecedor.

Los amigos y la familia de Adrian se preocupaban por él, pero él los alejaba, incapaz de explicar los horrores que estaba experimentando. Se convirtió en un recluso, pasando sus días encerrado en su apartamento, sumergiéndose en textos antiguos y tomos oscuros en un intento desesperado de entender lo que había encontrado. Descubrió referencias a deidades antiguas y malévolas y rituales oscuros, pero nada que pudiera explicar la magnitud de sus experiencias.

A medida que pasaban las semanas, la condición de Adrian se deterioraba. Apenas comía, su cuerpo antes fuerte se debilitaba. Sus ojos se volvían huecos y atormentados, con ojeras oscuras formándose debajo de ellos. Dejó de dormir, temeroso de las pesadillas que lo esperaban. La línea entre la realidad y la alucinación se difuminaba, la figura oscura de sus sueños apareciendo cada vez más durante sus horas de vigilia.

Una noche, mientras el sol se ponía y las sombras se alargaban, Adrian estaba sentado en su escritorio, rodeado de pilas de libros y papeles. Se había obsesionado con los símbolos, convencido de que contenían la clave para entender su tormento. Los trazaba una y otra vez, sus dedos temblando mientras dibujaba sus formas retorcidas en las páginas de su cuaderno.

Mientras trabajaba, sintió una presencia en la habitación. El aire se enfrió, y las sombras parecían espesarse, convirtiéndose en una masa oscura en el rincón. Se volvió para enfrentarlo, su corazón latiendo con fuerza. La figura de sus sueños estaba ante él, sus ojos ardiendo con una luz sobrenatural.

Adrian intentó gritar, pero no salió ningún sonido de su boca. La figura se acercó, su forma retorciéndose y contorsionándose como una masa de sombras vivientes. Extendió la mano, y Adrian sintió una oscuridad fría y sofocante envolverlo. Su visión se nubló, y se derrumbó en el suelo, el mundo girando a su alrededor.

Cuando se despertó, se encontró nuevamente en el bosque. Los árboles se alzaban sobre él, sus ramas torcidas formando un denso dosel que bloqueaba la luz. El aire estaba espeso con el olor a musgo y descomposición, y el suelo bajo él estaba frío y húmedo.

Se levantó tambaleándose, su mente tambaleándose. El bosque estaba en silencio, la oscuridad opresiva lo rodeaba por todos lados. Sentía una sensación de déjà vu, como si ya hubiera estado allí. Los símbolos del altar parpadeaban en su mente, sus formas retorcidas grabadas en su memoria.

Adrian se dio cuenta con un creciente sentimiento de terror de que estaba de vuelta en la Montaña Negra. El sendero frente a él era débil y cubierto de maleza, pero lo reconocía de su excursión anterior. No tenía otra opción que seguirlo, su mente llena de un sentimiento de fatalidad inminente.

A medida que caminaba, el bosque se volvía más oscuro y opresivo. Los árboles parecían cerrarse a su alrededor, sus ramas extendiéndose como dedos esqueléticos. El aire se volvía más frío, y podía escuchar el leve susurro de las hojas en el viento.

El sendero lo llevó al claro donde había visto el altar por primera vez. La antigua estructura de piedra se alzaba ante él, medio enterrada en el suelo y cubierta de enredaderas. Los símbolos grabados en su superficie parecían latir con una energía oscura, llenándolo de una sensación de terror.

Se acercó al altar, su corazón latiendo con fuerza. Los símbolos brillaban con una luz sobrenatural, sus formas retorcidas cambiando y contorsionándose. Sentía una compulsión por tocarlos, por comprender su significado. Pero cuando sus dedos rozaron la piedra, una ola de oscuridad lo envolvió, llenando su mente de visiones de paisajes de otro mundo y seres monstruosos.

Retrocedió tambaleándose, su mente tambaleándose por el asalto. Las sombras a su alrededor parecían cerrarse, la oscuridad opresiva volviéndose más profunda. Podía escuchar débiles susurros, palabras incomprensibles que lo llenaban de una sensación de terror. Las paredes parecían latir, los símbolos retorciéndose como si estuvieran vivos.

Preso del pánico, Adrian huyó del claro, los susurros volviéndose más fuertes e insistentes. Corrió por el bosque, la oscuridad presionándolo. Su linterna parpadeó y se apagó, dejándolo en la oscuridad total. Podía sentir la presencia detrás de él, una fuerza malévola que parecía alcanzar su alma.

Emergió del bosque y a la luz del día, su respiración entrecortada. El paisaje parecía menos opresivo a la luz, pero la sensación de terror persistía. No dejó de correr hasta que llegó a un pequeño pueblo al pie de la montaña.

Los aldeanos lo miraban, sus ojos abiertos de sorpresa y miedo. Adrian tenía un aspecto desaliñado, sus ropas desgarradas y sucias, sus ojos salvajes de terror. Intentó explicar lo que había sucedido, pero no salieron las palabras. La experiencia lo había dejado conmocionado, su mente un enredo de miedo y confusión.

En las semanas siguientes, Adrian luchó por aceptar lo que había experimentado. Los símbolos y los susurros lo atormentaban, un recordatorio constante de la fuerza malévola que acechaba en el corazón de la Montaña Negra. Se retiró del mundo, incapaz de enfrentar los recuerdos de esa noche.

German

Die Schwarzen Berges

Adrian hatte immer Frieden in der Wildnis gefunden. Der Trubel und Lärm des städtischen Lebens ließen ihn erschöpft zurück, und die Einsamkeit der Natur bot ihm eine dringend benötigte Auszeit. Der Schwarze Berg, mit seinen dichten Wäldern und steilen Pfaden, war sein Zufluchtsort. Oft suchte er dort Ruhe, weit weg von den Anforderungen seiner Arbeit und dem Lärm der Stadt.

Eines kühlen Herbstmorgens beschloss Adrian, einen Teil des Schwarzen Berges zu erkunden, den er noch nie zuvor betreten hatte. Es gab Gerüchte über einen alten Pfad, der tief in den Wald führte, ein Ort, den die moderne Welt nicht berührt hatte. Die Vorstellung, etwas Verborgenes und Vergessenes zu entdecken, begeisterte ihn, also packte er seine Ausrüstung und machte sich früh auf den Weg, als der Nebel noch am Boden lag.

Der Beginn des Pfades war kaum sichtbar, überwuchert von dichtem Gestrüpp und gefallenen Blättern. Während er tiefer in den Wald eindrang, wurden die Bäume höher und verworrener, ihre Äste bildeten ein dichtes Blätterdach, das die Sonne blockierte. Stunden vergingen, während Adrian den unebenen Pfad entlangging, der Wald wurde mit jedem Schritt dunkler und bedrückender. Die Luft war erfüllt vom Duft von Moos und Verfall, und die einzigen Geräusche waren das Rascheln der Blätter und der gelegentliche Ruf eines fernen Vogels. Trotz seiner Erfahrung konnte er das Gefühl nicht abschütteln, dass etwas nicht stimmte, ein Unbehagen, das an den Rändern seines Geistes nagte.

Als er höher hinaufstieg, wurde der Pfad schwieriger zu folgen. Die Bäume schienen sich um ihn zu schließen, ihre knorrigen Äste streckten sich wie skelettierte Finger aus. Das Licht wurde schwächer und warf lange Schatten, die unheimlich in seinem peripheren Sichtfeld tanzten. Der Wald fühlte sich lebendig an, als ob er ihn beobachtete und darauf wartete, dass er einen Fehler machte.

Gegen Mittag erreichte Adrian eine Lichtung. In der Mitte stand eine alte Steinstruktur, halb in die Erde versunken und überwuchert von Ranken. Es sah aus wie ein Altar, seine Oberfläche bedeckt mit seltsamen, unentzifferbaren Schnitzereien. Der Anblick jagte ihm einen Schauer über den Rücken, aber seine Neugier trieb ihn dazu, die Sache zu untersuchen.

Er näherte sich dem Altar vorsichtig und strich mit den Fingern über den verwitterten Stein. Die Schnitzereien waren anders als alles, was er zuvor gesehen hatte, verdrehte Symbole, die mit einer dunklen Energie zu pulsieren schienen. Er fühlte einen seltsamen Zwang, sie zu entschlüsseln, als ob die Symbole ihn riefen. Er schüttelte das Gefühl ab, machte ein paar Fotos und setzte seinen Weg fort.

Der Pfad wurde steiler und gefährlicher, je weiter er den Berg hinaufstieg. Der Wald war nun still, das einzige Geräusch war sein schwerer Atem und das Knirschen der Blätter unter seinen Füßen. Als die Sonne begann unterzugehen und den Wald in ein tiefes, purpurrotes Licht tauchte, wurde Adrian klar, dass er einen Platz finden musste, um sein Lager für die Nacht aufzuschlagen.

Er fand eine kleine, ebene Lichtung und stellte sein Zelt auf, die bedrückende Stille lastete schwer auf ihm. Als die Dunkelheit hereinbrach, baute er ein kleines Feuer, dessen flackerndes Licht lange Schatten warf, die sich scheinbar von selbst bewegten und verdrehten. Er versuchte, das Unbehagen abzuschütteln und sagte sich, dass es nur seine Einbildung war, aber das Gefühl blieb bestehen.

In dieser Nacht träumte Adrian von dem Altar. Er sah die Symbole in einem übernatürlichen Licht leuchten, ihre verdrehten Formen veränderten sich und wanden sich. Im Traum stand er vor dem Altar, unfähig, sich zu bewegen, als eine dunkle Gestalt aus den Schatten auftauchte. Die Gestalt war unklar, eine Masse aus Dunkelheit mit Augen, die wie glühende Kohlen brannten. Sie streckte eine Hand aus und erfüllte ihn mit einem Gefühl des Schreckens.

Er wachte erschrocken auf, die Überreste des Traums klammerten sich an seinen Geist. Das Feuer war fast erloschen, und der Wald war in Dunkelheit gehüllt. Er fühlte eine Präsenz, als ob etwas ihn von jenseits des Lichtes des Feuers beobachtete. Er kämpfte darum, seinen rasenden Herzschlag zu beruhigen und legte mehr Holz ins Feuer, dessen flackernde Flammen die Schatten vertrieben.

Am nächsten Morgen setzte Adrian seinen Aufstieg fort, entschlossen, den Gipfel zu erreichen. Der Pfad war nun fast nicht mehr existent, das Gelände rau und unerbittlich. Während er kletterte, wurde der Wald noch dunkler, die Bäume verdrehten sich in groteske Formen, die ihn zu verhöhnen schienen. Das Gefühl des Unbehagens war zu einem ständigen Begleiter geworden, eine dunkle Wolke, die über ihm hing.

Er erreichte einen schmalen Grat, der einen atemberaubenden Blick auf das Tal darunter bot. Der Anblick hätte berauschend sein sollen, aber stattdessen erfüllte er ihn mit einem Gefühl der Vorahnung. Die Landschaft wirkte falsch, die Schatten zu tief, die Farben zu gedämpft. Er hatte das Gefühl, auf einen Ort zu blicken, der nicht zu dieser Welt gehörte, ein Ort, der von etwas Altem und Bösartigem berührt worden war.

Während er auf dem Grat stand, bemerkte er einen Höhleneingang, teilweise von Gestrüpp verdeckt. Neugierig näherte er sich, sein Taschenlampe durchdrang die Dunkelheit. Die Höhle war eng und feucht, die Luft dick mit dem Geruch von Erde und Verfall. Die Wände waren mit den gleichen verdrehten Symbolen bedeckt, die er auf dem Altar gesehen hatte, ihre Anwesenheit erfüllte ihn mit einem Gefühl des Schreckens.

Er wagte sich tiefer in die Höhle, die Symbole wurden immer ausgefeilter und unheilvoller. Der Tunnel wand sich und drehte sich, führte ihn tiefer in den Berg hinein. Die Luft wurde kälter und er fühlte eine Desorientierung, als ob die Höhle sich um ihn herum verformte. Seine Taschenlampe flackerte, der Strahl kämpfte darum, die Dunkelheit zu durchdringen.

Am Ende des Tunnels fand er eine Höhle. In der Mitte stand ein weiterer Altar, identisch mit dem, den er zuvor gesehen hatte. Dieser war von Steinsäulen umgeben, jede mit den gleichen verdrehten Symbolen. Die Luft war dick von einer spürbaren Energie, einem Gefühl von etwas Altem und Mächtigem.

Als er sich dem Altar näherte, begannen die Symbole zu leuchten, ihr Licht pulsierte im Takt seines Herzschlags. Er fühlte einen Zwang, sie zu berühren, ihren Sinn zu verstehen. Doch als seine Finger den Stein berührten, überrollte ihn eine Welle der Dunkelheit und füllte seinen Geist mit Visionen von Landschaften aus einer anderen Welt und monströsen Wesen.

Er stolperte zurück, sein Geist wankte unter dem Ansturm. Die Höhle schien sich um ihn herum zu schließen, die Schatten wurden dunkler und bedrückender. Er konnte schwache Flüstern hören, unverständliche Worte, die ihn mit einem Gefühl des Schreckens erfüllten. Die Wände schienen zu pulsieren, die Symbole wanden sich, als ob sie lebendig wären.

In Panik flüchtete Adrian aus der Höhle, die Flüstern wurden lauter und eindringlicher. Er rannte durch den Tunnel, die Dunkelheit drückte auf ihn ein. Seine Taschenlampe flackerte und erlosch, ließ ihn in völliger Dunkelheit zurück. Er konnte die Präsenz hinter sich spüren, eine bösartige Kraft, die nach seiner Seele griff.

Er brach aus der Höhle und ins Tageslicht, seine Atemzüge kamen stoßweise. Der Wald schien im Licht weniger bedrückend, aber das Gefühl des Schreckens blieb. Er hörte nicht auf zu rennen, bis er sein Lager erreichte, sein Geist rasend mit dem, was er gesehen hatte.

In dieser Nacht kehrten die Träume zurück. Er sah wieder die dunkle Gestalt, ihre Augen brannten in seiner Seele. Die Flüstern waren lauter, die Worte immer noch unverständlich, aber erfüllt von einem Gefühl drohenden Unheils. Er wachte schweißgebadet auf, die Dunkelheit des Waldes drückte auf ihn ein.

In den folgenden Tagen kämpfte Adrian darum, den Weg zurück zum Ausgangspunkt zu finden. Der Wald schien sich gegen ihn zu verschwören, die Pfade wanden sich und drehten sich, führten ihn im Kreis. Die Symbole verfolgten ihn, erschienen in den Schatten, in der Rinde der Bäume, in den Mustern der Blätter auf dem Boden.

Er begann an seinem eigenen Verstand zu zweifeln, die Grenze zwischen Realität und

Alptraum verschwamm. Der Wald fühlte sich lebendig an, eine bösartige Präsenz, die jeden seiner Schritte beobachtete. Er konnte die Flüstern sogar am Tag hören, eine ständige Erinnerung an die Dunkelheit, die nur knapp außerhalb seines Sichtfeldes lauerte.

Als er schließlich aus dem Wald auftauchte, war er ein veränderter Mann. Die Erfahrung hatte ihn erschüttert, sein Geist gequält von den Visionen und den Flüstern. Er versuchte, zu seinem normalen Leben zurückzukehren, aber die Erinnerungen an den Schwarzen Berg klammerten sich an ihn, ein dunkler Schatten, der sich nicht abschütteln ließ.

Adrian hörte auf zu wandern, unfähig, sich der Wildnis zu stellen, die ihm einst so viel Frieden gebracht hatte. Er zog sich von seinen Freunden und seiner Familie zurück, sein Geist verzehrt von der Dunkelheit, die er gefunden hatte. Die Symbole und die Flüstern folgten ihm, eine ständige Erinnerung an die bösartige Kraft, die im Herzen des Schwarzen Berges lauerte.

Er wurde besessen davon, zu verstehen, was er gesehen hatte, vertiefte sich in alte Texte und dunkle Legenden. Je mehr er lernte, desto mehr wuchs seine Angst. Er erkannte, dass die Dunkelheit, der er begegnet war, jenseits des menschlichen Verständnisses lag, eine alte Kraft, die außerhalb der Grenzen der Realität existierte.

Die Erfahrung ließ Adrian als gebrochenen Mann zurück, gequält von den Schatten des Schwarzen Berges. Er konnte nie das Gefühl abschütteln, beobachtet zu werden, die Flüstern, die in seinem Geist widerhallten. Die Dunkelheit hatte ihn berührt und eine unauslöschliche Spur auf seiner Seele hinterlassen. Und in den stillen Momenten, wenn die Welt still war, konnte er ihre Präsenz spüren, lauernd knapp außerhalb seines Bewusstseins, wartend auf den Moment, in dem sie ihn zurück in ihre Tiefen ziehen würde.

Adrians Leben nach dem Schwarzen Berg war nur noch ein Schatten dessen, was es einmal gewesen war. Er wurde von wiederkehrenden Albträumen geplagt, die dunkle Gestalt aus der Höhle eine ständige Präsenz in seinen Träumen. Jede Nacht erlebte er den Horror aufs Neue, stand vor dem leuchtenden Altar, während sich die Symbole verdrehten und wanden, die Gestalt aus den Schatten trat, um ihn zu verschlingen.

Die Visionen begannen, sich mit seinem wachen Leben zu vermischen. Er sah flüchtige Bilder der verdrehten Symbole in den Ecken seiner Augen, eingraviert in die Wände seiner Wohnung oder erschienen in den Mustern des Teppichs. Die Flüstern, einst leise und fern, wurden lauter und beharrlicher, füllten seinen Geist mit einem ständigen, wahnsinnigen Dröhnen.

Adrians Freunde und Familie machten sich Sorgen um ihn, aber er stieß sie von sich, unfähig, die Schrecken zu erklären, die er erlebte. Er wurde zu einem Einsiedler, verbrachte seine Tage eingesperrt in seiner Wohnung, vertiefte sich in alte Texte und dunkle Folianten in einem verzweifelten Versuch, zu verstehen, was er erlebt hatte. Er entdeckte Hinweise auf alte, bösartige Gottheiten und dunkle Rituale, aber nichts, was die volle Tragweite seiner Erlebnisse erklären konnte.

Im Laufe der Wochen verschlechterte sich Adrians Zustand. Er aß kaum noch, sein einst kräftiger Körper magerte ab. Seine Augen wurden hohl und gequält, dunkle Ringe bildeten sich unter ihnen. Er hörte auf zu schlafen, aus Angst vor den Albträumen, die ihn erwarteten. Die Grenze zwischen Realität und Halluzination verschwamm, die dunkle Gestalt aus seinen Träumen erschien immer häufiger in seinen wachen Stunden.

Eines Abends, als die Sonne unterging und die Schatten länger wurden, saß Adrian an seinem Schreibtisch, umgeben von Stapeln von Büchern und Papieren. Er war besessen von den Symbolen, überzeugt, dass sie der Schlüssel zu seinem Leid waren. Er zeichnete sie immer wieder, seine Finger zitterten, während er ihre verdrehten Formen auf die Seiten seines Notizbuchs skizzierte.

Während er arbeitete, fühlte er eine Präsenz im Raum. Die Luft wurde kalt, und die Schatten schienen sich zu verdichten, sich zu einer dunklen Masse im Eck zusammenzuschließen. Er drehte sich um, um sich ihr zu stellen, sein Herz raste. Die Gestalt aus seinen Träumen stand vor ihm, ihre Augen brannten mit einem übernatürlichen Licht.

Adrian versuchte zu schreien, aber kein Laut kam aus seinem Mund. Die Gestalt kam näher, ihre Form wand und verzerrte sich wie eine Masse lebender Schatten. Sie streckte eine Hand aus, und Adrian fühlte eine kalte, erstickende Dunkelheit, die ihn umhüllte. Seine Sicht verschwamm, und er brach auf dem Boden zusammen, die Welt drehte sich um ihn herum.

Als er aufwachte, fand er sich wieder im Wald. Die Bäume erhoben sich über ihm, ihre verdrehten Äste bildeten ein dichtes Blätterdach, das das Licht blockierte. Die Luft war dick von dem Geruch von Moos und Verfall, und der Boden unter ihm war kalt und feucht.

Er stand taumelnd auf, sein Geist schwankend. Der Wald war still, die bedrückende Dunkelheit umgab ihn von allen Seiten. Er fühlte ein Gefühl von Déjà-vu, als ob er schon einmal hier gewesen wäre. Die Symbole vom Altar blitzten in seinem Geist auf, ihre verdrehten Formen in sein Gedächtnis eingebrannt.

Adrian erkannte mit wachsendem Schrecken, dass er wieder am Schwarzen Berg war. Der Pfad vor ihm war schwach und überwuchert, aber er erkannte ihn von seiner früheren Wanderung. Er hatte keine andere Wahl, als ihm zu folgen, sein Geist erfüllt von einem Gefühl drohenden Unheils.

Während er ging, wurde der Wald dunkler und bedrückender. Die Bäume schienen sich um ihn zu schließen, ihre Äste streckten sich wie skelettierte Finger aus. Die Luft wurde kälter, und er konnte das leise Rascheln der Blätter im Wind hören.

Der Pfad führte ihn zu der Lichtung, auf der er den Altar zum ersten Mal gesehen hatte. Die alte Steinstruktur stand vor ihm, halb in die Erde versunken und überwuchert von Ranken. Die in seine Oberfläche geschnitzten Symbole schienen mit einer dunklen Energie zu pulsieren, erfüllten ihn mit einem Gefühl des Schreckens.

Er näherte sich dem Altar, sein Herz schlug heftig. Die Symbole leuchteten mit einem übernatürlichen Licht, ihre verdrehten Formen veränderten und wandten sich. Er fühlte einen Zwang, sie zu berühren, ihren Sinn zu verstehen. Doch als seine Finger den Stein berührten, überrollte ihn eine Welle der Dunkelheit und füllte seinen Geist mit Visionen von Landschaften aus einer anderen Welt und monströsen Wesen.

Er stolperte zurück, sein Geist wankte unter dem Ansturm. Die Schatten um ihn herum schienen sich zu schließen, die bedrückende Dunkelheit wurde tiefer. Er konnte schwache Flüstern hören, unverständliche Worte, die ihn mit einem Gefühl des Schreckens erfüllten. Die Wände schienen zu pulsieren, die Symbole wanden sich, als ob sie lebendig wären.

In Panik flüchtete Adrian aus der Lichtung, die Flüstern wurden lauter und eindringlicher. Er rannte durch den Wald, die Dunkelheit drückte auf ihn ein. Seine Taschenlampe flackerte und erlosch, ließ ihn in völliger Dunkelheit zurück. Er konnte die Präsenz hinter sich spüren, eine bösartige Kraft, die nach seiner Seele griff.

Er brach aus dem Wald und ins Tageslicht, seine Atemzüge kamen stoßweise. Der Wald schien im Licht weniger bedrückend, aber das Gefühl des Schreckens blieb. Er hörte nicht auf zu rennen, bis er ein kleines Dorf am Fuße des Berges erreichte.

Die Dorfbewohner starrten ihn an, ihre Augen weit aufgerissen vor Schock und Angst. Adrian sah zerzaust aus, seine Kleider waren zerrissen und schmutzig, seine Augen wild vor Terror. Er versuchte zu erklären, was geschehen war, aber die Worte kamen nicht. Die Erfahrung hatte ihn erschüttert, sein Geist war ein Wirrwarr aus Angst und Verwirrung.

In den folgenden Wochen kämpfte Adrian damit, zu akzeptieren, was er erlebt hatte. Die Symbole und die Flüstern verfolgten ihn, eine ständige Erinnerung an die bösartige Kraft, die im Herzen des Schwarzen Berges lauerte. Er zog sich von der Welt zurück, unfähig, sich den Erinnerungen an diese Nacht zu stellen.

Polish

Czarne Góry

Adrian zawsze znajdował spokój w dzikiej przyrodzie. Zgiełk i hałas życia miejskiego pozostawiały go wyczerpanego, a samotność natury dawała mu potrzebny wytchnienie. Czarna Góra, z jej gęstymi lasami i stromymi ścieżkami, była jego sanktuarium. Często szukał tam schronienia, z dala od wymagań pracy i hałasu miasta.

Pewnego chłodnego jesiennego poranka Adrian postanowił zbadać część Czarnej Góry, na którą nigdy wcześniej się nie zapuszczał. Krążyły plotki o starej ścieżce prowadzącej głęboko w las, miejscu nietkniętym przez współczesny świat. Myśl o odkryciu czegoś ukrytego i zapomnianego ekscytowała go, więc spakował swój sprzęt i wyruszył wcześnie, gdy mgła jeszcze unosiła się nad ziemią.

Początek ścieżki był ledwo widoczny, zarośnięty gęstymi krzewami i opadłymi liśćmi. Gdy zagłębiał się w las, drzewa stawały się wyższe i bardziej poskręcane, ich gałęzie tworzyły gęsty baldachim, który blokował słońce. Godziny mijały, gdy Adrian pokonywał nierówną ścieżkę, las stawał się z każdym krokiem coraz ciemniejszy i bardziej przytłaczający. Powietrze było przesiąknięte zapachem mchu i rozkładu, a jedynymi dźwiękami było szelest liści i okazjonalne nawoływania odległego ptaka. Mimo swojego doświadczenia, nie mógł pozbyć się uczucia, że coś jest nie tak, niepokój, który dręczył jego umysł.

Gdy wspinał się wyżej, ścieżka stawała się trudniejsza do śledzenia. Drzewa zdawały się zamykać wokół niego, ich sękate gałęzie wyciągały się jak szkieletowe palce. Światło słabło, rzucając długie cienie, które tańczyły złowrogo na obrzeżach jego pola widzenia. Las wydawał się żywy, jakby go obserwował, czekając na jego błąd.

W południe Adrian dotarł do polany. Na środku stała stara kamienna konstrukcja, w połowie zanurzona w ziemi i pokryta pnączami. Wyglądała jak ołtarz, jego powierzchnia pokryta dziwnymi, nieczytelnymi rzeźbieniami. Widok ten wywołał u niego dreszcze, ale ciekawość skłoniła go do zbadania obiektu.

Podszedł do ołtarza ostrożnie, przesuwając palcami po zwietrzałym kamieniu. Rzeźbienia były inne niż cokolwiek, co wcześniej widział, poskręcane symbole, które zdawały się pulsować ciemną energią. Czuł dziwny przymus, by je rozszyfrować, jakby symbole go wzywały. Strząsnął z siebie to uczucie, zrobił kilka zdjęć i ruszył dalej.

Ścieżka stawała się coraz bardziej stroma i niebezpieczna w miarę jak wspinał się na górę. Las był teraz cichy, jedynym dźwiękiem było jego ciężkie oddychanie i szelest liści pod jego stopami. Gdy słońce zaczęło zachodzić, zanurzając las w głębokiej, purpurowej poświacie, Adrian zrozumiał, że musi znaleźć miejsce na obozowisko na noc.

Znalazł małą, równą polanę i rozbił namiot, przytłaczająca cisza ciążyła mu na sercu. Gdy zapadła ciemność, rozpalił małe ognisko, którego migoczące światło rzucało długie cienie, które zdawały się poruszać i skręcać same z siebie. Próbował pozbyć się niepokoju, mówiąc sobie, że to tylko jego wyobraźnia, ale uczucie pozostawało.

Tej nocy Adrian śnił o ołtarzu. Widząc symbole świecące nadprzyrodzonym światłem, ich poskręcane kształty zmieniały się i wiły. We śnie stał przed ołtarzem, nie mogąc się ruszyć, gdy z cieni wyłoniła się ciemna postać. Postać była niewyraźna, masa ciemności z oczami, które płonęły jak żar. Wyciągnęła rękę do niego, napełniając go uczuciem grozy.

Obudził się z krzykiem, resztki snu nadal krążyły w jego umyśle. Ognisko niemal zgasło, a las był pogrążony w ciemności. Czuł obecność, jakby coś go obserwowało tuż poza światłem ogniska. Starając się uspokoić swoje bijące serce, dodał więcej drewna do ognia, którego migoczące płomienie odpędziły cienie.

Następnego ranka Adrian kontynuował wspinaczkę, zdeterminowany, by dotrzeć na szczyt. Ścieżka była teraz niemal niewidoczna, teren był surowy i bezlitosny. Gdy wspinał się wyżej, las stawał się jeszcze ciemniejszy, drzewa skręcały się w groteskowe kształty, jakby go wyśmiewały. Uczucie niepokoju stało się jego stałym towarzyszem, ciemną chmurą wiszącą nad nim.

Dotarł do wąskiego grzbietu, który oferował zapierający dech w piersiach widok na dolinę poniżej. Widok powinien być ekscytujący, ale zamiast tego napełnił go uczuciem złowrogiej zapowiedzi. Krajobraz wydawał się nieprawidłowy, cienie były zbyt głębokie, kolory zbyt przygaszone. Miał wrażenie, że patrzy na miejsce, które nie należy do tego świata, miejsce dotknięte czymś starym i złowrogim.

Gdy stał na grzbiecie, zauważył wejście do jaskini, częściowo ukryte przez zarośla. Zaintrygowany, podszedł bliżej, jego latarka przecinała ciemność. Jaskinia była wąska i wilgotna, powietrze gęste od zapachu ziemi i rozkładu. Ściany były pokryte tymi samymi poskręcanymi symbolami, które widział na ołtarzu, ich obecność napełniała go uczuciem grozy.

Wszedł głębiej do jaskini, symbole stawały się coraz bardziej skomplikowane i złowieszcze. Tunel kręcił się i zakręcał, prowadząc go głębiej w górę. Powietrze stawało się zimniejsze, a on czuł dezorientację, jakby jaskinia się wokół niego zniekształcała. Jego latarka migała, promień światła walczył, by przebić się przez ciemność.

Na końcu tunelu znalazł jaskinię. W środku stał kolejny ołtarz, identyczny jak ten, który wcześniej widział. Ten był otoczony kamiennymi filarami, każdy z wyrytymi tymi samymi poskręcanymi symbolami. Powietrze było ciężkie od wyczuwalnej energii, uczucia czegoś starego i potężnego.

Gdy zbliżył się do ołtarza, symbole zaczęły świecić, ich światło pulsowało w rytm jego serca. Czuł przymus, by je dotknąć, by zrozumieć ich znaczenie. Ale gdy jego palce dotknęły kamienia, przetoczyła się przez niego fala ciemności, wypełniając jego umysł wizjami krajobrazów z innego świata i potwornych istot.

Zatoczył się do tyłu, jego umysł chwiał się pod naporem. Jaskinia zdawała się zamykać wokół niego, cienie stawały się ciemniejsze i bardziej przytłaczające. Słyszał słabe szepty, niezrozumiałe słowa, które napełniały go uczuciem gro

zy. Ściany zdawały się pulsować, symbole wiły się, jakby były żywe.

W panice Adrian uciekł z jaskini, szepty stawały się głośniejsze i bardziej natarczywe. Biegł przez tunel, ciemność naciskała na niego. Jego latarka migała i zgasła, pozostawiając go w całkowitej ciemności. Czuł obecność za sobą, złowrogą siłę, która sięgała jego duszy.

Wybiegł z jaskini na światło dzienne, jego oddech był urywany. Las wydawał się mniej przytłaczający w świetle, ale uczucie grozy pozostało. Nie przestawał biec, dopóki nie dotarł do swojego obozu, jego umysł szalał z tym, co widział.

Tej nocy koszmary powróciły. Znowu widział ciemną postać, jej oczy płonęły w jego duszy. Szepty były głośniejsze, słowa nadal niezrozumiałe, ale wypełnione uczuciem nieuchronnej zagłady. Obudził się zlany potem, ciemność lasu naciskała na niego.

W kolejnych dniach Adrian walczył, by znaleźć drogę powrotną do punktu wyjścia. Las zdawał się przeciw niemu spiskować, ścieżki kręciły się i skręcały, prowadząc go w kółko. Symbole go prześladowały, pojawiały się w cieniach, na korze drzew, w wzorach liści na ziemi.

Zaczął wątpić we własny rozum, granica między rzeczywistością a koszmarem zacierała się. Las wydawał się żywy, złowroga obecność, która obserwowała każdy jego ruch. Słyszał szepty nawet za dnia, stałe przypomnienie o ciemności, która czaiła się tuż poza jego polem widzenia.

Gdy w końcu wyszedł z lasu, był zmienionym człowiekiem. Doświadczenie wstrząsnęło nim, jego umysł dręczyły wizje i szepty. Próbował wrócić do normalnego życia, ale wspomnienia Czarnej Góry trzymały się go, ciemny cień, który nie chciał się od niego oderwać.

Adrian przestał wędrować, niezdolny stawić czoła dzikiej przyrodzie, która kiedyś przynosiła mu tyle spokoju. Wycofał się od przyjaciół i rodziny, jego umysł pochłonięty ciemnością, którą odkrył. Symbole i szepty podążały za nim, stałe przypomnienie o złowrogiej sile, która czaiła się w sercu Czarnej Góry.

Obsesyjnie próbował zrozumieć, co widział, zagłębiając się w starożytne teksty i mroczne legendy. Im więcej się uczył, tym bardziej rosła jego strach. Zrozumiał, że ciemność, której doświadczył, wykraczała poza ludzkie pojmowanie, starożytną siłę, która istniała poza granicami rzeczywistości.

Doświadczenie pozostawiło Adriana jako złamanego człowieka, dręczonego przez cienie Czarnej Góry. Nigdy nie mógł pozbyć się uczucia, że jest obserwowany, szeptów, które rozbrzmiewały w jego umyśle. Ciemność go dotknęła, pozostawiając niezatarte piętno na jego duszy. I w cichych momentach, gdy świat był spokojny, mógł czuć jej obecność, czającą się tuż poza krawędzią jego świadomości, czekając na moment, w którym wciągnie go z powrotem w swoje głębiny.

Życie Adriana po Czarnej Górze było tylko cieniem tego, czym było wcześniej. Był nękany przez nawracające koszmary, ciemna postać z jaskini była stałą obecnością w jego snach. Każdej nocy przeżywał horror na nowo, stojąc przed świecącym ołtarzem, podczas gdy symbole się skręcały i wiły, a postać wyłaniała się z cieni, by go pochłonąć.

Wizje zaczęły mieszać się z jego jawą. Widział przelotne obrazy skręconych symboli na obrzeżach swoich oczu, wyryte w ścianach jego mieszkania lub pojawiające się w wzorach dywanu. Szepty, kiedyś ciche i odległe, stawały się głośniejsze i bardziej natarczywe, wypełniając jego umysł stałym, obłąkańczym brzęczeniem.

Przyjaciele i rodzina Adriana martwili się o niego, ale on ich odpychał, niezdolny wyjaśnić koszmarów, które przeżywał. Stał się samotnikiem, spędzając dni zamknięty w swoim mieszkaniu, zanurzony w starożytnych tekstach i mrocznych woluminach w desperackiej próbie zrozumienia, co przeżył. Odkrył wzmianki o starożytnych, złowrogich bóstwach i mrocznych rytuałach, ale nic nie mogło wyjaśnić pełnej skali jego doświadczeń.

Z biegiem tygodni stan Adriana się pogarszał. Prawie nie jadł, jego niegdyś silne ciało marniało. Jego oczy stały się puste i umęczone, ciemne kręgi formowały się pod nimi. Przestał spać, z obawy przed koszmarami, które go czekały. Granica między rzeczywistością a halucynacjami się zacierała, ciemna postać z jego snów pojawiała się coraz częściej w jego jawie.

Pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło, a cienie się wydłużały, Adrian siedział przy swoim biurku, otoczony stosami książek i papierów. Był opętany symbolami, przekonany, że kryły klucz do jego udręki. Rysował je wciąż i wciąż, jego palce drżały, gdy szkicował ich skręcone formy na stronach swojego notatnika.

Podczas pracy poczuł obecność w pokoju. Powietrze się ochłodziło, a cienie zdawały się zagęszczać, łącząc się w ciemną masę w rogu. Odwrócił się, by stawić czoła temu zjawisku, jego serce biło szybko. Postać z jego snów stała przed nim, jej oczy płonęły nadprzyrodzonym światłem.

Adrian próbował krzyczeć, ale żaden dźwięk nie wydobył się z jego ust. Postać zbliżała się, jej forma skręcała się i wiła jak masa żyjących cieni. Wyciągnęła rękę, a Adrian poczuł zimną, duszącą ciemność, która go otaczała. Jego wzrok się zamglił, a on upadł na podłogę, świat wirował wokół niego.

Kiedy się obudził, znalazł się z powrotem w lesie. Drzewa wznosiły się nad nim, ich skręcone gałęzie tworzyły gęsty baldachim, który blokował światło. Powietrze było gęste od zapachu mchu i rozkładu, a ziemia pod nim była zimna i wilgotna.

Wstał chwiejąc się, jego umysł był zamglony. Las był cichy, przytłaczająca ciemność otaczała go z każdej strony. Czuł uczucie déjà vu, jakby już tu był. Symbole z ołtarza błyskały w jego umyśle, ich skręcone formy były wypalone w jego pamięci.

Adrian zdał sobie sprawę z rosnącym przerażeniem, że znów jest na Czarnej Górze. Ścieżka przed nim była słabo widoczna i zarośnięta, ale rozpoznawał ją ze swojej wcześniejszej wędrówki. Nie miał innego wyboru, jak tylko ją podążać, jego umysł wypełniony uczuciem nieuchronnej zagłady.

Gdy szedł, las stawał się coraz ciemniejszy i bardziej przytłaczający. Drzewa zdawały się zamykać wokół niego, ich gałęzie

wyciągały się jak szkieletowe palce. Powietrze stawało się zimniejsze, a on słyszał delikatny szelest liści na wietrze.

Ścieżka prowadziła go do polany, na której po raz pierwszy widział ołtarz. Stara kamienna struktura stała przed nim, w połowie zanurzona w ziemi i pokryta pnączami. Wyryte na jej powierzchni symbole zdawały się pulsować ciemną energią, napełniając go uczuciem grozy.

Podszedł do ołtarza, jego serce biło szybko. Symbole świeciły nadprzyrodzonym światłem, ich skręcone formy zmieniały się i wiły. Czuł przymus, by je dotknąć, by zrozumieć ich znaczenie. Ale gdy jego palce dotknęły kamienia, przetoczyła się przez niego fala ciemności, wypełniając jego umysł wizjami krajobrazów z innego świata i potwornych istot.

W panice Adrian uciekł z polany, szepty stawały się głośniejsze i bardziej natarczywe. Biegł przez las, ciemność naciskała na niego. Jego latarka migała i zgasła, pozostawiając go w całkowitej ciemności. Czuł obecność za sobą, złowrogą siłę, która sięgała jego duszy.

Wybiegł z lasu na światło dzienne, jego oddech był urywany. Krajobraz wydawał się mniej przytłaczający w świetle, ale uczucie grozy pozostało. Nie przestawał biec, dopóki nie dotarł do małej wioski u podnóża góry.

Wieśniacy patrzyli na niego, ich oczy szeroko otwarte ze zdziwienia i strachu. Adrian wyglądał na zaniedbanego, jego ubrania były podarte i brudne, jego oczy dzikie z przerażenia. Próbował wyjaśnić, co się stało, ale słowa nie przychodziły. Doświadczenie wstrząsnęło nim, jego umysł był splątany ze strachu i zamieszania.

W kolejnych tygodniach Adrian walczył, aby pogodzić się z tym, co przeżył. Symbole i szepty prześladowały go, stałe przypomnienie o złowrogiej sile, która czaiła się w sercu Czarnej Góry. Wycofał się ze świata, niezdolny zmierzyć się z wspomnieniami tej nocy.

Thank you for reading! 💖

Follow me |Subscribe to know when I publish a story

Like this story? Buy me a coffee and show your appreciation ✨