Multi-lingual Stories #1

Read the story in English, French, Spanish, Polish.

Dedicated to my fierce friend. 💗

English

Adventures in the Shadows

In the bustling port city of Porvia, a land of sprawling castles and enchanted forests, lived a young woman named Jowita. With her fiery red hair and emerald-green eyes, she was a striking figure among the common folk. She had spent her life training as a warrior, her heart filled with dreams of grand adventures and legendary quests. Little did she know, her destiny was about to change.

One evening, as the sun dipped below the horizon, casting a golden glow over the city, Jowita found herself wandering through the marketplace. It was then that she noticed a peculiar figure moving with an unsettling grace through the crowd. His pale skin, silver hair, and piercing eyes marked him as someone out of the ordinary. This was Astarion, a rogue with a reputation as sharp as his wit and a tongue even sharper.

“Ah, another night in Porvia,” Astarion mused aloud, though seemingly to no one in particular. “What a delightful mix of smells, from the rotting fish to the… oh, what have we here?”

Jowita, who had been watching him with a mix of curiosity and caution, raised an eyebrow. “And who might you be?”

“Astarion, at your service,” he replied with an exaggerated bow, his voice dripping with sarcasm. “And you, my dear, look like you could use some excitement in your life.”

Jowita crossed her arms, unimpressed. “I’m perfectly capable of finding my own excitement, thank you.”

Astarion’s smile widened. “Oh, but I insist. You see, I have a little… situation that requires a capable warrior. And you, my dear, fit the bill.”

Against her better judgment, Jowita found herself intrigued. There was something about Astarion that promised the adventure she had always longed for, even if it came with a side of annoyance. “Fine,” she said, her curiosity winning out. “What’s this situation of yours?”

Astarion’s eyes sparkled with mischief. “There’s a little relic of sorts, hidden deep in the forest of Shadows. It’s said to grant incredible power to those who possess it. However, it’s guarded by creatures of the night, and I, being somewhat… allergic to sunlight, could use a partner. Interested?”

Jowita considered his words. She knew the forest of Shadows well; it was a place whispered about in taverns and feared by many. But the promise of adventure and the thrill of the unknown were too tempting to resist. “Alright, Astarion. I’ll help you. But if you annoy me too much, I won’t hesitate to knock some sense into you.”

Astarion laughed, a sound both charming and infuriating. “I wouldn’t expect anything less.”

The next morning, Jowita and Astarion set off for the forest of Shadows. As they ventured deeper into the woods, the air grew colder and the light dimmer, casting eerie shadows around them. Astarion, ever the conversationalist, filled the silence with his incessant chatter.

“You know, Jowita, your fiery hair is quite a contrast to this gloomy place. It’s almost as if you’re a beacon of hope in this darkness,” he teased.

Jowita rolled her eyes. “Focus, Astarion. We’re not here for your wit; we’re here for the relic.”

“Ah, yes, the relic,” Astarion said, his tone suddenly serious. “It’s said to be hidden in an ancient temple, guarded by spectral knights and cunning traps. Exciting, isn’t it?”

“Exciting isn’t the word I’d use,” Jowita muttered, gripping her sword tightly as they approached the temple’s entrance.

The temple loomed before them, an ancient structure covered in vines and moss. As they stepped inside, the temperature dropped even further, and an eerie silence enveloped them. The only sounds were their footsteps echoing off the stone walls.

“Stay close,” Jowita whispered, her senses on high alert.

Astarion nodded, for once silent and focused. They navigated through the dark corridors, avoiding traps and dispatching spectral knights that appeared to block their path. Jowita’s swordsmanship was unmatched, but Astarion’s agility and cunning proved invaluable.

Finally, they reached the heart of the temple, where a pedestal stood bathed in an otherworldly light. Atop it rested a relic, a small, intricately carved stone that seemed to pulse with energy.

“There it is,” Astarion breathed, stepping forward.

“Wait,” Jowita said, grabbing his arm. “There’s always a catch with these things.”

Her instincts proved correct. As Astarion reached for the relic, the ground shook, and a spectral figure materialized before them.

“Intruders,” the figure intoned, its voice echoing through the chamber. “You seek the power of the relic, but are you prepared to face its guardian?”

Jowita stepped forward, her sword at the ready. “We’re not leaving without it.”

The guardian lunged, and the battle began. It was fierce and grueling, but Jowita’s strength and Astarion’s cunning proved to be a formidable combination. Finally, with a final, powerful strike, Jowita defeated the guardian, and the chamber fell silent once more.

Breathing heavily, Astarion approached the relic and picked it up. “Well done, Jowita. I must say, you’re quite the warrior.”

“And you’re not as useless as you look,” Jowita replied with a smirk.

Astarion chuckled. “High praise indeed. Now, let’s get out of here before more guardians show up.”

Together, they made their way back through the forest, the relic safely in their possession. As they emerged from the woods, the first light of dawn breaking through the trees, Jowita couldn’t help but feel a sense of accomplishment. She had faced the unknown, battled fierce enemies, and come out victorious.

And though she’d never admit it, Astarion’s company, while infuriating, had made the journey all the more interesting. As they walked back to Porvia, Jowita realized that this was only the beginning of their adventures together. And despite her initial reservations, she found herself looking forward to whatever challenges lay ahead.

Back in Porvia, the city buzzed with the morning activity. Market vendors set up their stalls, children played in the streets, and the aroma of fresh bread filled the air. Jowita and Astarion made their way through the bustling crowd, the relic safely tucked away in Astarion’s satchel.

“You know, I was thinking,” Astarion began, his voice cutting through the morning din. “With this relic, we could — “

“Save it,” Jowita interrupted. “Let’s get it to someone who can actually handle its power. The last thing we need is for you to accidentally turn us into toads.”

Astarion grinned. “As you wish, oh mighty warrior.”

They headed to the grand hall of the city’s archmage, a wise and ancient elf named Eldoria. Known for her knowledge and power, she was the one person Jowita trusted with something as dangerous as the relic.

Eldoria greeted them at the door, her piercing blue eyes taking in the sight of the two adventurers. “Jowita, Astarion, I see you’ve returned safely. And with the relic, no less.”

“Indeed,” Jowita replied, handing over the satchel. “We figured you’d know what to do with it.”

Eldoria examined the relic carefully. “This is a powerful artifact. You did well to retrieve it. I will ensure it is kept safe and used for the good of all.”

Jowita nodded, relieved. “Thank you, Eldoria.”

As they left the archmage’s hall, Astarion turned to Jowita. “So, what’s next? Another adventure? Perhaps a dragon to slay, or a kingdom to save?”

Jowita smiled, despite herself. “You never quit, do you?”

“Never,” Astarion replied with a wink.

And so, their journey continued. With every new day came new challenges, new enemies, and new allies. Jowita and Astarion, an unlikely pair, faced it all with courage and wit. Their adventures took them to the farthest reaches of the land, from the deepest dungeons to the highest mountain peaks.

Through it all, Jowita learned that while Astarion could be insufferably annoying, he was also brave, clever, and loyal. And as much as she hated to admit it, she couldn’t imagine her adventures without him by her side.

Weeks turned into months as Jowita and Astarion’s exploits grew in fame. They saved villages from marauding orcs, uncovered ancient treasures, and even thwarted a dark sorcerer’s plan to plunge the world into eternal night. Each victory brought them closer as comrades, and, much to Jowita’s chagrin, as friends.

One evening, as they sat around a campfire under a star-studded sky, Astarion turned to Jowita. “You know, we’ve faced quite a lot together.”

Jowita nodded, poking the fire with a stick. “That we have.”

“And yet,” Astarion continued, “I can’t help but feel there’s something more out there for us. A greater destiny, perhaps.”

Jowita looked at him, her eyes reflecting the flickering flames. “You think so?”

“I do,” Astarion said, his tone uncharacteristically serious. “We make a good team, Jowita. And there’s a whole world out there, full of mysteries and dangers. Why stop now?”

Jowita considered his words. She had always sought adventure, and with Astarion, she had found more than she had ever imagined. Despite his flaws, he had proven himself time and again. And somewhere along the way, he had become more than just an annoying companion. He had become a friend.

“Alright, Astarion,” she said, a smile spreading across her face. “Let’s see what the world has in store for us.”

Astarion grinned, his eyes sparkling with excitement. “To new adventures, then!”

And so, with the fire crackling and the stars shining brightly above, Jowita and Astarion set their sights on the horizon, ready to face whatever challenges lay ahead. For in the world of Baldur’s Gate, adventure was always just around the corner, and with each other, they knew they could conquer anything.

The End.

French

Aventures dans l’ombre

Dans la ville portuaire animée de Porvia, un pays de châteaux étendus et de forêts enchantées, vivait une jeune femme nommée Jowita. Avec ses cheveux roux flamboyants et ses yeux verts émeraude, elle était une figure frappante parmi les gens du commun. Elle avait passé sa vie à s’entraîner en tant que guerrière, son cœur rempli de rêves d’aventures grandioses et de quêtes légendaires. Elle ne savait pas que son destin était sur le point de changer.

Un soir, alors que le soleil se couchait à l’horizon, projetant une lueur dorée sur la ville, Jowita se retrouva à errer dans le marché. C’est alors qu’elle remarqua une figure étrange se déplaçant avec une grâce inquiétante à travers la foule. Sa peau pâle, ses cheveux argentés et ses yeux perçants le distinguaient comme quelqu’un d’inhabituel. C’était Astarion, un voleur avec une réputation aussi tranchante que son esprit et une langue encore plus acérée.

“Ah, une autre nuit à Porvia,” murmura Astarion à voix haute, bien que visiblement pour personne en particulier. “Quel mélange délicieux d’odeurs, du poisson pourri à… oh, qu’avons-nous ici?”

Jowita, qui l’observait avec un mélange de curiosité et de prudence, leva un sourcil. “Et qui êtes-vous?”

“Astarion, à votre service,” répondit-il avec une révérence exagérée, sa voix dégoulinant de sarcasme. “Et vous, ma chère, avez l’air de manquer d’excitation dans votre vie.”

Jowita croisa les bras, peu impressionnée. “Je suis parfaitement capable de trouver mon propre divertissement, merci.”

Le sourire d’Astarion s’élargit. “Oh, mais j’insiste. Vous voyez, j’ai une petite… situation qui nécessite un guerrier capable. Et vous, ma chère, correspondez parfaitement au profil.”

Contre son meilleur jugement, Jowita se retrouva intriguée. Il y avait quelque chose chez Astarion qui promettait l’aventure qu’elle avait toujours désirée, même si cela venait avec une dose d’irritation. “D’accord,” dit-elle, sa curiosité l’emportant. “Quelle est cette situation?”

Les yeux d’Astarion scintillaient de malice. “Il y a une petite relique, cachée au plus profond de la forêt des Ombres. On dit qu’elle accorde un pouvoir incroyable à ceux qui la possèdent. Cependant, elle est gardée par des créatures de la nuit, et moi, étant quelque peu… allergique à la lumière du soleil, je pourrais utiliser un partenaire. Intéressée?”

Jowita considéra ses mots. Elle connaissait bien la forêt des Ombres ; c’était un endroit dont on chuchotait dans les tavernes et que beaucoup craignaient. Mais la promesse d’aventure et le frisson de l’inconnu étaient trop tentants pour résister. “Très bien, Astarion. Je vais t’aider. Mais si tu m’énerves trop, je n’hésiterai pas à te remettre à ta place.”

Astarion rit, un son à la fois charmant et exaspérant. “Je n’en attendais pas moins.”

Le lendemain matin, Jowita et Astarion partirent pour la forêt des Ombres. Alors qu’ils s’enfonçaient plus profondément dans les bois, l’air devenait plus froid et la lumière plus faible, projetant des ombres inquiétantes autour d’eux. Astarion, toujours le bavard, remplissait le silence de ses bavardages incessants.

“Vous savez, Jowita, vos cheveux flamboyants sont un contraste frappant avec cet endroit lugubre. C’est presque comme si vous étiez un phare d’espoir dans cette obscurité,” plaisanta-t-il.

Jowita roula des yeux. “Concentre-toi, Astarion. Nous ne sommes pas là pour ton esprit ; nous sommes là pour la relique.”

“Ah, oui, la relique,” dit Astarion, soudain sérieux. “On dit qu’elle est cachée dans un temple ancien, gardée par des chevaliers spectraux et des pièges rusés. Excitant, n’est-ce pas?”

“Excitant n’est pas le mot que j’utiliserais,” marmonna Jowita, serrant son épée alors qu’ils approchaient de l’entrée du temple.

Le temple se dressait devant eux, une structure ancienne couverte de vignes et de mousse. En entrant, la température baissa encore plus, et un silence inquiétant les enveloppa. Les seuls sons étaient leurs pas résonnant sur les murs de pierre.

“Reste près de moi,” chuchota Jowita, tous ses sens en alerte.

Astarion acquiesça, pour une fois silencieux et concentré. Ils naviguèrent à travers les couloirs sombres, évitant les pièges et éliminant les chevaliers spectraux qui apparaissaient pour bloquer leur chemin. L’escrime de Jowita était inégalée, mais l’agilité et la ruse d’Astarion se révélèrent inestimables.

Enfin, ils atteignirent le cœur du temple, où un piédestal se tenait baigné d’une lumière surnaturelle. Au sommet reposait une relique, une petite pierre finement sculptée qui semblait pulser d’énergie.

“La voilà,” murmura Astarion, s’avançant.

“Attends,” dit Jowita, attrapant son bras. “Il y a toujours un piège avec ces choses.”

Son instinct se révéla juste. Alors qu’Astarion tendait la main pour prendre la relique, le sol trembla, et une figure spectrale se matérialisa devant eux.

“Intrus,” intona la figure, sa voix résonnant dans la chambre. “Vous cherchez le pouvoir de la relique, mais êtes-vous prêts à affronter son gardien?”

Jowita s’avança, son épée prête. “Nous ne partirons pas sans elle.”

Le gardien se jeta sur eux, et le combat commença. Il fut féroce et épuisant, mais la force de Jowita et la ruse d’Astarion se révélèrent être une combinaison redoutable. Enfin, avec un coup puissant final, Jowita vainquit le gardien, et la chambre retomba dans le silence.

Haletant, Astarion s’approcha de la relique et la prit. “Bien joué, Jowita. Je dois dire, tu es une sacrée guerrière.”

“Et tu n’es pas aussi inutile que tu en as l’air,” répondit Jowita avec un sourire en coin.

Astarion gloussa. “Un grand compliment en effet. Maintenant, sortons d’ici avant que d’autres gardiens n’apparaissent.”

Ensemble, ils retraversèrent la forêt, la relique en sécurité dans leur possession. Alors qu’ils émergeaient des bois, la première lumière de l’aube perçant à travers les arbres, Jowita ne pouvait s’empêcher de ressentir un sentiment d’accomplissement. Elle avait affronté l’inconnu, combattu des ennemis féroces, et en était sortie victorieuse.

Et bien qu’elle ne l’avouerait jamais, la compagnie d’Astarion, bien qu’exaspérante, avait rendu le voyage d’autant plus intéressant. En retournant à Porvia, Jowita réalisa que ce n’était que le début de leurs aventures ensemble. Et malgré ses réserves initiales, elle se surprit à attendre avec impatience les défis à venir.

De retour à Porvia, la ville bourdonnait d’activité matinale. Les marchands installaient leurs étals, les enfants jouaient dans les rues, et l’arôme du pain frais emplissait l’air. Jowita et Astarion se frayèrent un chemin à travers la foule animée, la relique en sécurité dans le sac d’Astarion.

“Tu sais, je pensais,” commença Astarion, sa voix perçant le brouhaha du matin. “Avec cette relique, nous pourrions — “

“Épargne-moi,” l’interrompit Jowita. “Allons la donner à quelqu’un qui peut réellement gérer son pouvoir. La dernière chose dont nous avons besoin, c’est que tu nous transformes accidentellement en crapauds.”

Astarion sourit. “Comme tu veux, ô grande guerrière.”

Ils se dirigèrent vers le grand hall de l’archimage de la ville, une elfe sage et ancienne nommée Eldoria. Connue pour sa connaissance et son pouvoir, elle était la seule personne en qui Jowita avait confiance pour quelque chose d’aussi dangereux que la relique.

Eldoria les accueillit à la porte, ses yeux bleus perçants prenant la mesure des deux aventuriers. “Jowita, Astarion, je vois que vous êtes revenus sains et saufs. Et avec la relique, rien de moins.”

“En effet,” répondit Jowita, tendant le sac. “Nous pensions que tu saurais quoi en faire.”

Eldoria examina la relique avec soin. “C’est un artefact puissant. Vous avez bien fait de le récupérer. Je m’assurerai qu’il soit gardé en sécurité et utilisé pour le bien de tous.”

Jowita acquiesça, soulagée. “Merci, Eldoria.”

Alors qu’ils quittaient le hall de l’archimage, Astarion se tourna vers Jowita. “Alors, qu’est-ce qu’on fait maintenant? Une autre aventure? Peut-être un dragon à tuer, ou un royaume à sauver?”

Jowita sourit, malgré elle. “Tu n’abandonnes jamais, n’est-ce pas?”

“Jamais,” répondit Astarion avec un clin d’œil.

Et ainsi, leur voyage continua. Chaque nouveau jour apportait de nouveaux défis, de nouveaux ennemis et de nouveaux alliés. Jowita et Astarion, un duo improbable, faisaient face à tout avec courage et esprit. Leurs aventures les menèrent aux confins du monde, des donjons les plus profonds aux sommets des montagnes les plus élevés.

À travers tout cela, Jowita apprit que, bien qu’Astarion puisse être insupportablement agaçant, il était aussi brave, intelligent et loyal. Et autant qu’elle détestait l’admettre, elle ne pouvait imaginer ses aventures sans lui à ses côtés.

Les semaines se transformèrent en mois alors que les exploits de Jowita et Astarion prenaient de la renommée. Ils sauvèrent des villages des orcs maraudeurs, découvrirent des trésors anciens et déjouèrent même le plan d’un sombre sorcier visant à plonger le monde dans une nuit éternelle. Chaque victoire les rapprochait en tant que camarades et, à la grande consternation de Jowita, en tant qu’amis.

Un soir, alors qu’ils étaient assis autour d’un feu de camp sous un ciel étoilé, Astarion se tourna vers Jowita. “Tu sais, nous avons affronté pas mal de choses ensemble.”

Jowita acquiesça, remuant le feu avec un bâton. “C’est vrai.”

“Et pourtant,” continua Astarion, “je ne peux m’empêcher de penser qu’il y a quelque chose de plus grand qui nous attend. Un plus grand destin, peut-être.”

Jowita le regarda, ses yeux reflétant les flammes vacillantes. “Tu crois?”

“Oui,” répondit Astarion, son ton inhabituellement sérieux. “Nous formons une bonne équipe, Jowita. Et il y a tout un monde là-bas, plein de mystères et de dangers. Pourquoi s’arrêter maintenant?”

Jowita réfléchit à ses paroles. Elle avait toujours cherché l’aventure, et avec Astarion, elle avait trouvé plus que ce qu’elle avait jamais imaginé. Malgré ses défauts, il avait prouvé sa valeur à maintes reprises. Et quelque part en chemin, il était devenu plus qu’un compagnon agaçant. Il était devenu un ami.

“D’accord, Astarion,” dit-elle, un sourire se répandant sur son visage. “Voyons ce que le monde nous réserve.”

Astarion sourit, ses yeux scintillant d’excitation. “À de nouvelles aventures, alors!”

Et ainsi, avec le feu crépitant et les étoiles brillant au-dessus, Jowita et Astarion tournèrent leur regard vers l’horizon, prêts à affronter les défis à venir. Car dans le monde de Baldur’s Gate, l’aventure était toujours au coin de la rue, et avec l’un l’autre, ils savaient qu’ils pouvaient tout conquérir.

Fin.

Spanish

Aventuras en las sombras

En la bulliciosa ciudad portuaria de Porvia, un país de castillos extensos y bosques encantados, vivía una joven llamada Jowita. Con su cabello rojo fuego y sus ojos verdes esmeralda, era una figura impresionante entre la gente común. Había pasado su vida entrenándose como guerrera, con su corazón lleno de sueños de grandes aventuras y misiones legendarias. No sabía que su destino estaba a punto de cambiar.

Una tarde, mientras el sol se ponía en el horizonte, proyectando un resplandor dorado sobre la ciudad, Jowita se encontraba vagando por el mercado. Fue entonces cuando notó una figura peculiar moviéndose con una gracia inquietante entre la multitud. Su piel pálida, su cabello plateado y sus ojos penetrantes lo marcaban como alguien fuera de lo común. Este era Astarion, un pícaro con una reputación tan aguda como su ingenio y una lengua aún más afilada.

“Ah, otra noche en Porvia,” murmuró Astarion en voz alta, aunque aparentemente para nadie en particular. “Qué deliciosa mezcla de olores, desde el pescado podrido hasta… oh, ¿qué tenemos aquí?”

Jowita, que lo había estado observando con una mezcla de curiosidad y cautela, levantó una ceja. “¿Y tú quién eres?”

“Astarion, a tu servicio,” respondió con una reverencia exagerada, su voz goteando sarcasmo. “Y tú, querida, pareces necesitar algo de emoción en tu vida.”

Jowita cruzó los brazos, impasible. “Soy perfectamente capaz de encontrar mi propia emoción, gracias.”

La sonrisa de Astarion se amplió. “Oh, pero insisto. Verás, tengo una pequeña… situación que requiere un guerrero capaz. Y tú, querida, encajas perfectamente.”

Contra su mejor juicio, Jowita se sintió intrigada. Había algo en Astarion que prometía la aventura que siempre había anhelado, incluso si venía con una dosis de irritación. “Está bien,” dijo, su curiosidad ganando. “¿Cuál es esa situación tuya?”

Los ojos de Astarion brillaron con picardía. “Hay una pequeña reliquia, escondida en lo profundo del bosque de Sombras. Se dice que otorga un poder increíble a quienes la poseen. Sin embargo, está custodiada por criaturas de la noche, y yo, siendo algo… alérgico a la luz del sol, podría usar un compañero. ¿Interesada?”

Jowita consideró sus palabras. Conocía bien el bosque de Sombras; era un lugar del que se susurraba en las tabernas y temido por muchos. Pero la promesa de aventura y el escalofrío de lo desconocido eran demasiado tentadores para resistirse. “Muy bien, Astarion. Te ayudaré. Pero si me irritas demasiado, no dudaré en hacerte entrar en razón.”

Astarion rió, un sonido tanto encantador como exasperante. “No esperaría menos.”

A la mañana siguiente, Jowita y Astarion partieron hacia el bosque de Sombras. A medida que se adentraban en el bosque, el aire se volvía más frío y la luz más tenue, proyectando sombras inquietantes a su alrededor. Astarion, siempre el conversador, llenaba el silencio con su charla incesante.

“Sabes, Jowita, tu cabello ardiente es un contraste impresionante con este lugar sombrío. Es casi como si fueras un faro de esperanza en esta oscuridad,” bromeó.

Jowita rodó los ojos. “Concéntrate, Astarion. No estamos aquí por tu ingenio; estamos aquí por la reliquia.”

“Ah, sí, la reliquia,” dijo Astarion, su tono de repente serio. “Se dice que está escondida en un templo antiguo, custodiada por caballeros espectrales y trampas astutas. ¿No es emocionante?”

“Emocionante no es la palabra que usaría,” murmuró Jowita, agarrando su espada mientras se acercaban a la entrada del templo.

El templo se alzaba ante ellos, una estructura antigua cubierta de enredaderas y musgo. Al entrar, la temperatura descendió aún más, y un silencio inquietante los envolvió. Los únicos sonidos eran sus pasos resonando en las paredes de piedra.

“Quédate cerca,” susurró Jowita, todos sus sentidos en alerta máxima.

Astarion asintió, por una vez en silencio y concentrado. Navegaron por los oscuros corredores, evitando trampas y despachando caballeros espectrales que aparecían para bloquear su camino. La habilidad con la espada de Jowita era incomparable, pero la agilidad y astucia de Astarion demostraron ser invaluables.

Finalmente, llegaron al corazón del templo, donde un pedestal se alzaba bañado en una luz sobrenatural. Encima descansaba una reliquia, una pequeña piedra intrincadamente tallada que parecía palpitar con energía.

“Ahí está,” susurró Astarion, avanzando.

“Espera,” dijo Jowita, agarrando su brazo. “Siempre hay un truco con estas cosas.”

Sus instintos resultaron correctos. Cuando Astarion extendió la mano para tomar la reliquia, el suelo tembló y una figura espectral se materializó ante ellos.

“Intrusos,” entonó la figura, su voz resonando en la cámara. “Buscan el poder de la reliquia, pero ¿están preparados para enfrentar a su guardián?”

Jowita avanzó, su espada lista. “No nos iremos sin ella.”

El guardián se lanzó sobre ellos, y comenzó la batalla. Fue feroz y agotadora, pero la fuerza de Jowita y la astucia de Astarion resultaron ser una combinación formidable. Finalmente, con un golpe poderoso final, Jowita derrotó al guardián, y la cámara volvió a quedar en silencio.

Jadeando, Astarion se acercó a la reliquia y la recogió. “Bien hecho, Jowita. Debo decir, eres una guerrera increíble.”

“Y tú no eres tan inútil como pareces,” respondió Jowita con una sonrisa irónica.

Astarion rió. “Un gran cumplido, sin duda. Ahora, salgamos de aquí antes de que aparezcan más guardianes.”

Juntos, regresaron por el bosque, con la reliquia a salvo en su posesión. Cuando emergieron de los bosques, la primera luz del amanecer atravesando los árboles, Jowita no pudo evitar sentir una sensación de logro. Había enfrentado lo desconocido, combatido enemigos feroces y salido victoriosa.

Y aunque nunca lo admitiría, la compañía de Astarion, aunque exasperante, había hecho el viaje mucho más interesante. Mientras caminaban de regreso a Porvia, Jowita se dio cuenta de que esto era solo el comienzo de sus aventuras juntos. Y a pesar de sus reservas iniciales, se encontró esperando con ansias los desafíos que les aguardaban.

De regreso en Porvia, la ciudad vibraba con la actividad matutina. Los vendedores del mercado montaban sus puestos, los niños jugaban en las calles y el aroma del pan fresco llenaba el aire. Jowita y Astarion se abrieron paso entre la multitud bulliciosa, con la reliquia a salvo en la bolsa de Astarion.

“Sabes, estaba pensando,” comenzó Astarion, su voz cortando el bullicio de la mañana. “Con esta reliquia, podríamos — “

“Déjalo,” lo interrumpió Jowita. “Llevémosla a alguien que realmente pueda manejar su poder. Lo último que necesitamos es que accidentalmente nos conviertas en sapos.”

Astarion sonrió. “Como quieras, oh gran guerrera.”

Se dirigieron al gran salón del archimago de la ciudad, un elfo sabio y antiguo llamado Eldoria. Conocida por su conocimiento y poder, era la única persona en la que Jowita confiaba con algo tan peligroso como la reliquia.

Eldoria los recibió en la puerta, sus penetrantes ojos azules tomando nota de los dos aventureros. “Jowita, Astarion, veo que han regresado sanos y salvos. Y con la reliquia, nada menos.”

“En efecto,” respondió Jowita, entregando la bolsa. “Pensamos que sabrías qué hacer con ella.”

Eldoria examinó la reliquia con cuidado. “Este es un artefacto poderoso. Hicieron bien en recuperarlo. Me aseguraré de que se mantenga seguro y se use para el bien de todos.”

Jowita asintió, aliviada. “Gracias, Eldoria.”

Mientras salían del salón del archimago, Astarion se volvió hacia Jowita. “Entonces, ¿qué sigue? ¿Otra aventura? ¿Quizás un dragón que matar, o un reino que salvar?”

Jowita sonrió, a pesar de sí misma. “Nunca te rindes, ¿verdad?”

“Nunca,” respondió Astarion con un guiño.

Y así, su viaje continuó. Cada nuevo día traía nuevos desafíos, nuevos enemigos y nuevos aliados. Jowita y Astarion, una pareja improbable, enfrentaron todo con valentía y astucia. Sus aventuras los llevaron a los confines del mundo, desde las mazmorras más profundas hasta las cumbres más altas de las montañas.

A través de todo, Jowita aprendió que, aunque Astarion podía ser insistentemente irritante, también era valiente, inteligente y leal. Y por mucho que odiara admitirlo, no podía imaginar sus aventuras sin él a su lado.

Las semanas se convirtieron en meses mientras los logros de Jowita y Astarion se hacían famosos. Salvaron aldeas de orcos saqueadores, descubrieron tesoros antiguos e incluso frustraron el plan de un oscuro hechicero para sumir al mundo en una noche eterna. Cada victoria los acercaba más como camaradas y, para consternación de Jowita, como amigos.

Una noche, mientras estaban sentados alrededor de una fogata bajo un cielo estrellado, Astarion se volvió hacia Jowita. “Sabes, hemos enfrentado muchas cosas juntos.”

Jowita asintió, removiendo el fuego con un palo. “Es verdad.”

“Y sin embargo,” continuó Astarion, “no puedo evitar sentir que hay algo más grande para nosotros. Un destino mayor, tal vez.”

Jowita lo miró, sus ojos reflejando las llamas titilantes. “¿De verdad crees eso?”

“Lo creo,” dijo Astarion, su tono inusualmente serio. “Formamos un buen equipo, Jowita. Y hay todo un mundo allá afuera, lleno de misterios y peligros. ¿Por qué detenernos ahora?”

Jowita consideró sus palabras. Siempre había buscado la aventura, y con Astarion, había encontrado más de lo que jamás había imaginado. A pesar de sus defectos, él había demostrado su valor una y otra vez. Y en algún momento del camino, se había convertido en más que un compañero molesto. Se había convertido en un amigo.

“De acuerdo, Astarion,” dijo ella, una sonrisa extendiéndose por su rostro. “Veamos qué nos depara el mundo.”

Astarion sonrió, sus ojos brillando con emoción. “¡A nuevas aventuras, entonces!”

Y así, con el fuego crepitando y las estrellas brillando sobre ellos, Jowita y Astarion dirigieron su mirada hacia el horizonte, listos para enfrentar los desafíos que les aguardaban. Porque en el mundo de Baldur’s Gate, la aventura siempre estaba a la vuelta de la esquina, y con el uno al otro, sabían que podían conquistar cualquier cosa.

Fin.

Polish

Przygody w cieniach

W tętniącym życiem portowym mieście Porvia, w kraju pełnym rozległych zamków i zaczarowanych lasów, mieszkała młoda kobieta o imieniu Jowita. Z ognistymi rudymi włosami i szmaragdowymi oczami była uderzającą postacią wśród zwykłych ludzi. Spędziła swoje życie na szkoleniu się jako wojowniczka, z sercem pełnym marzeń o wielkich przygodach i legendarnych misjach. Nie wiedziała, że jej przeznaczenie zaraz się zmieni.

Pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło na horyzoncie, rzucając złoty blask na miasto, Jowita błądziła po rynku. Wtedy zauważyła osobliwą postać poruszającą się z niepokojącą gracją przez tłum. Jego blada skóra, srebrne włosy i przeszywające oczy wyróżniały go jako kogoś niezwykłego. Był to Astarion, łotrzyk z reputacją ostrą jak jego dowcip i jeszcze ostrzejszym językiem.

“Ah, kolejna noc w Porvii,” mruknął Astarion głośno, jakby do nikogo w szczególności. “Co za urocza mieszanka zapachów, od zgniłych ryb po… oh, co my tu mamy?”

Jowita, która obserwowała go z mieszanką ciekawości i ostrożności, uniosła brew. “A ty kim jesteś?”

“Astarion, do usług,” odpowiedział z przesadnym ukłonem, jego głos ociekający sarkazmem. “A ty, moja droga, wyglądasz, jakbyś potrzebowała trochę emocji w życiu.”

Jowita skrzyżowała ramiona, niezrażona. “Potrafię sama znaleźć sobie rozrywkę, dziękuję.”

Uśmiech Astariona się rozszerzył. “Oh, ale nalegam. Widzisz, mam małą… sytuację, która wymaga zdolnego wojownika. A ty, moja droga, idealnie pasujesz do tej roli.”

Wbrew swojemu lepszemu osądowi, Jowita poczuła się zaintrygowana. Było coś w Astarionie, co obiecywało przygodę, której zawsze pragnęła, nawet jeśli to miało przyjść z odrobiną irytacji. “Dobrze,” powiedziała, ciekawość zwyciężając. “O co chodzi z tą sytuacją?”

Oczy Astariona błyszczały złośliwością. “Jest taka mała relikwia, ukryta głęboko w lesie Cieni. Mówi się, że daje niesamowitą moc tym, którzy ją posiadają. Jednakże, jest strzeżona przez nocne stworzenia, a ja, będąc trochę… uczulony na światło słoneczne, mógłbym użyć partnera. Zainteresowana?”

Jowita rozważyła jego słowa. Dobrze znała las Cieni; było to miejsce, o którym szeptano w karczmach i które wielu się bało. Ale obietnica przygody i dreszczyk emocji były zbyt kuszące, by się im oprzeć. “Dobrze, Astarion. Pomogę ci. Ale jeśli mnie za bardzo zirytujesz, nie zawaham się przywrócić cię do porządku.”

Astarion zaśmiał się, dźwięk zarówno czarujący, jak i irytujący. “Nie spodziewałbym się niczego mniej.”

Następnego ranka Jowita i Astarion wyruszyli do lasu Cieni. Gdy zagłębiali się w las, powietrze stawało się chłodniejsze, a światło coraz słabsze, rzucając niepokojące cienie wokół nich. Astarion, zawsze rozmowny, wypełniał ciszę swoim nieustającym gadaniem.

“Wiesz, Jowita, twoje ogniste włosy stanowią uderzający kontrast z tym ponurym miejscem. To prawie jakbyś była latarnią nadziei w tej ciemności,” żartował.

Jowita przewróciła oczami. “Skup się, Astarion. Nie jesteśmy tu dla twojego dowcipu; jesteśmy tu dla relikwii.”

“Ah, tak, relikwia,” powiedział Astarion, nagle poważnie. “Mówi się, że jest ukryta w starożytnej świątyni, strzeżonej przez widmowych rycerzy i przebiegłe pułapki. Czyż to nie ekscytujące?”

“Ekscytujące to nie jest słowo, którego bym użyła,” mruknęła Jowita, ściskając swój miecz, gdy zbliżali się do wejścia do świątyni.

Świątynia stała przed nimi, starożytna struktura pokryta winoroślą i mchem. Wchodząc do środka, temperatura spadła jeszcze bardziej, a niepokojąca cisza ich otoczyła. Jedynymi dźwiękami były ich kroki odbijające się od kamiennych ścian.

“Trzymaj się blisko,” szepnęła Jowita, wszystkie jej zmysły w najwyższej gotowości.

Astarion skinął głową, na razie milczący i skoncentrowany. Poruszali się po ciemnych korytarzach, unikając pułapek i pokonując widmowych rycerzy, którzy pojawiali się, by zablokować ich drogę. Umiejętności szermiercze Jowity były niezrównane, ale zwinność i przebiegłość Astariona okazały się nieocenione.

W końcu dotarli do serca świątyni, gdzie stał piedestał, skąpany w nadprzyrodzonym świetle. Na nim spoczywała relikwia, mały, misternie rzeźbiony kamień, który zdawał się pulsować energią.

“Tam jest,” wyszeptał Astarion, podchodząc do przodu.

“Czekaj,” powiedziała Jowita, chwytając go za ramię. “Zawsze jest haczyk z tymi rzeczami.”

Jej instynkty okazały się słuszne. Gdy Astarion wyciągnął rękę, by chwycić relikwię, ziemia zadrżała, a przed nimi zmaterializowała się widmowa postać.

“Intruzowie,” intonowała postać, jej głos odbijający się echem po komnacie. “Szukacie mocy relikwii, ale czy jesteście gotowi stawić czoła jej strażnikowi?”

Jowita wystąpiła naprzód, jej miecz gotowy. “Nie odejdziemy bez niej.”

Strażnik ruszył na nich, i rozpoczęła się bitwa. Była zaciekła i wyczerpująca, ale siła Jowity i przebiegłość Astariona okazały się być potężnym połączeniem. W końcu, po potężnym, ostatecznym ciosie, Jowita pokonała strażnika, a komnata ponownie pogrążyła się w ciszy.

Dysząc, Astarion podszedł do relikwii i podniósł ją. “Dobra robota, Jowita. Muszę przyznać, że jesteś niesamowitą wojowniczką.”

“A ty nie jesteś tak bezużyteczny, jak wyglądasz,” odpowiedziała Jowita z ironicznym uśmiechem.

Astarion zaśmiał się. “Wielki komplement, rzeczywiście. Teraz, wynośmy się stąd, zanim pojawią się kolejni strażnicy.”

Razem wrócili przez las, mając relikwię bezpiecznie w swoim posiadaniu. Gdy wyłonili się z lasu, pierwsze światło świtu przebijające się przez drzewa, Jowita nie mogła powstrzymać uczucia spełnienia. Stawiła czoła nieznanemu, walczyła z zaciekłymi wrogami i wyszła zwycięsko.

I chociaż nigdy by tego nie przyznała, towarzystwo Astariona, choć irytujące, uczyniło podróż o wiele bardziej interesującą. Idąc z powrotem do Porvii, Jowita zdała sobie sprawę, że to był tylko początek ich wspólnych przygód. I mimo początkowych obiekcji, zaczęła z niecierpliwością oczekiwać na kolejne wyzwania, które ich czekały.

Z powrotem w Porvii, miasto tętniło poranną aktywnością. Sprzedawcy na rynku rozstawiali swoje stoiska, dzieci bawiły się na ulicach, a w powietrzu unosił się aromat świeżego chleba. Jowita i Astarion przedzierali się przez tłum, mając relikwię bezpiecznie w torbie Astariona.

“Wiesz, myślałem,” zaczął Astarion, jego głos przenikając poranny zgiełk. “Z tą relikwią, moglibyśmy — “

“Daruj sobie,” przerwała mu Jowita. “Oddajmy ją komuś, kto naprawdę potrafi nią zarządzać. Ostatnią rzeczą, której potrzebujemy, jest to, żebyś przypadkowo zamienił nas w ropuchy.”

Astarion uśmiechnął się. “Jak sobie życzysz, o wielka wojowniczko.”

Udali się do wielkiej hali archimaga miasta, mądrej i starożytnej elfki o imieniu Eldoria. Znana ze swojej wiedzy i mocy, była jedyną osobą, której Jowita ufała z czymś tak niebezpiecznym jak relikwia.

Eldoria powitała ich przy drzwiach, jej przenikliwe niebieskie oczy bacznie przyglądały się dwóm podróżnikom. “Jowita, Astarion, widzę, że wróciliście cali i zdrowi. I z relikwią, nie mniej.”

“Rzeczywiście,” odpowiedziała Jowita, wręczając torbę. “Pomyśleliśmy, że będziesz wiedziała, co z nią zrobić.”

Eldoria dokładnie zbadała relikwię. “To potężny artefakt. Dobrze zrobiliście, że go odzyskaliście. Upewnię się, że będzie bezpiecznie przechowywany i używany dla dobra wszystkich.”

Jowita skinęła głową, czując ulgę. “Dziękuję, Eldoria.”

Gdy wychodzili z hali archimaga, Astarion zwrócił się do Jowity. “A więc, co teraz? Kolejna przygoda? Może smok do zabicia, albo królestwo do uratowania?”

Jowita uśmiechnęła się, mimo wszystko. “Nigdy nie przestajesz, prawda?”

“Nigdy,” odpowiedział Astarion z mrugnięciem oka.

I tak ich podróż trwała dalej. Każdy nowy dzień przynosił nowe wyzwania, nowych wrogów i nowych sprzymierzeńców. Jowita i Astarion, nieprawdopodobna para, stawiali czoła wszystkiemu z odwagą i dowcipem. Ich przygody prowadziły ich do najdalszych zakątków świata, od najgłębszych lochów po najwyższe szczyty gór.

Przez to wszystko, Jowita nauczyła się, że choć Astarion mógł być nieznośnie irytujący, był także odważny, inteligentny i lojalny. I choć nienawidziła to przyznać, nie mogła wyobrazić sobie swoich przygód bez niego u boku.

Tygodnie zmieniały się w miesiące, gdy wyczyny Jowity i Astariona zyskiwały na sławie. Ratowali wsie przed najeżdżającymi orkami, odkrywali starożytne skarby, a nawet udaremnili plan mrocznego czarnoksiężnika, który chciał pogrążyć świat w wiecznej nocy. Każde zwycięstwo przybliżało ich do siebie jako towarzyszy i, ku niezadowoleniu Jowity, jako przyjaciół.

Pewnego wieczoru, gdy siedzieli wokół ogniska pod gwiaździstym niebem, Astarion zwrócił się do Jowity. “Wiesz, stawiliśmy czoła wielu rzeczom razem.”

Jowita skinęła głową, mieszając ogień patykiem. “To prawda.”

“A jednak,” kontynuował Astarion, “nie mogę się pozbyć wrażenia, że czeka nas coś większego. Może większe przeznaczenie.”

Jowita spojrzała na niego, jej oczy odbijające migotające płomienie. “Naprawdę tak myślisz?”

“Tak,” powiedział Astarion, jego ton wyjątkowo poważny. “Stanowimy dobry zespół, Jowita. A tam, w świecie, jest wiele tajemnic i niebezpieczeństw. Dlaczego mielibyśmy się teraz zatrzymywać?”

Jowita rozważyła jego słowa. Zawsze szukała przygody, a z Astarionem znalazła więcej, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała. Pomimo jego wad, wielokrotnie udowadniał swoją wartość. I gdzieś po drodze, stał się więcej niż irytującym towarzyszem. Stał się przyjacielem.

“Dobrze, Astarion,” powiedziała, uśmiechając się szeroko. “Zobaczmy, co świat ma nam do zaoferowania.”

Astarion uśmiechnął się, jego oczy błyszczące podekscytowaniem. “Na nowe przygody, zatem!”

I tak, z ogniskiem trzaskającym i gwiazdami świecącymi nad nimi, Jowita i Astarion zwrócili swoje spojrzenia ku horyzontowi, gotowi stawić czoła nadchodzącym wyzwaniom. Bo w świecie Baldur’s Gate, przygoda zawsze była tuż za rogiem, a mając siebie nawzajem, wiedzieli, że mogą pokonać wszystko.

Koniec.

Thank you for reading! 💖

Follow me |Subscribe to know when I publish a story

Like this story? Buy me a coffee and show your appreciation ✨